sakakmezarligi

"beni tanıyan hiç kimsenin gelemeyeceği bir yerde olmak istiyordum."

bir küfür gibi evde oturuyorum.

ceza saydığım yaşamımda tanrı’dan bir hediye senin varlığın. 

efkarlanmak,çok düşünmek, işin içinden çıkamamak falan komple bitti. artık yekten kapkaranlık bataklıklar fokurduyor kafamda.

"-kendi ayakları üzerinde durmak."
          "-ben ayaklarımı keseli yıllar olmuş, neyin üstünde duracağım?"

"ne düşünüyorum, biliyor musun yusuf? keşke, her şeyi geride bırakıp. uzun bir yolculuğa çıkabilseydik seninle."

"bu yükü sen mi sırtladın, yoksa üzerine mi devrildi? burası çok mühim."

içim yara, içim katliam.

kendimden duyduğum nefretin seviyesi ölçülse, elbet bir madalya olurdu boynumda.

fiziksel yorgunluk değil.
          ruhani bir dermansızlık.