‎

"merhaba diana!
            aslında şu an neden yazıyorum bilmiyorum, sana genelde kötü hissettiğimde yazıyorum ama iyiyim bugün, çünküü
            bu salı memleketime gidiyoruzz!
            annem de sınav sonucuna beraber bakarız dedi, daha da stres yaptım ama sorun yok. 20K yapamam ama en azından bir yeri tutturabileceğim bir sıralama yapsam iyi olur.
            şimdilik hoşça kal!
            6.14"

"normâlde bunu dün yazacaktım ama unuttum... merhaba diana!!
            21'in ne anlama geldiğini biliyorsun. hediyesi 19'unda geldi, özellikle 21'inde açtım. hiç ağlamam diyordum aslında ama kokusu... kokusu burnuma dolunca tutamadım kendimi...
            çok güzeldi dün! onunla geçirdiğim her günüm çok özel ve güzel gerçekten. bir sürü çikolata yollayıp beni çizmiş bir de inanabiliyor musun?.. sanırım aldığım en güzel hediyeydi bu. tişört almış, güzelliğim tarzımı da iyi biliyor... çok hoşuma gitti cidden. küçük küçük notlar göndermiş, yüzük de almış! şimdi de tişörtü yanıma aldım, utanmasam tişörte sarılıp uyuyacağım cidden.
            bunun dışında, stresim devam ediyor... babam da işten çıktığı için korkmuyor değilim, hemen işe girerse çok iyi olur. benim de artık iş aramam lazım, sebebini biliyorsun.
            seni seviyorum diana!
            0.18"

mahkûm edilmiş bir kalple kucaklaştım.

"merhaba diana.
            sınavın ertesi günü. hatta gecesi mi desek, bilemedim. pekâlâ, korkuyorum.
            zor geçti, annemin yüzü... annemin o gülüşü, iyi geçti diye bir yalan söylemek zorunda kaldım, üstelik ingilizce sınavından sonra... ilk defa bu kadar zorlandığımı hissettim. bilmiyorum ne zorladı, neden böyle oldu hiçbir fikrim yok. ne iyi ne kötüydü ama kötü gelecek hissediyorum. obp kırık olmasa korkmam da işte, kızgınım kendime. her neyse, her şeyin bir nedeni var bu hayatta, umarım sonuçlarla mutlu olurum."

başaramadın meftun. yine başaramadın.

"merhaba...
            sınav gününe geldik çattık... yedi saat sonra uyanacağım. kazanamazsam tepkileri ne olur bilmiyorum ama artık gitmek istiyorum... azıcık stres yaptım evet ama başaramazsam diye değil, obp korkutuyor sadece... hayalim hep İzmir'di biliyor musun?.. ilk sınavımda düşüj yapınca bu hayalden de vazgeçmek zorunda kalmıştım. artık hedefim bile yok. sadece üniversiteli olup yoluma bakmak istiyorum diana. bu evden kurtulmak, yurda yerleşmek ve hayatımı düzene sokmak istiyorum.
            umarım başarırım diana...
            0.24."

merhaba diana.
            hayatımda hiç yeri bile olmayan insanların dediklerini kafama takmaktan çok sıkıldım. bazen geçmişe takılı kalmış gibi hissediyorum, bu hiç iyi değil.
            hoş şeyler yaşamadım, aklıma gelmesi bu sebepten ötürü doğal tabii ama ne bileyim, yoruldum. cidden yorgunum ve ben daha on dokuzum, diana. nasıl geçecek bu yorgunluk?.. hiç geçmeyecek dediğini duyar gibiyim, tamam sus lütfen.
            on sekizimde çok şey öğrendim, tecrübe ettim fakat öğrendiklerimi uygulamakta hâlâ zorlandığımın farkındayım. yurt dışına çıktım mesela, inanabiliyor musun?! yurt dışına çıkmayı hiç hayal etmemiştim oturup, cidden, ama çok isterdim tabii ki. bu fırsat önüme çıktığında da inanır mısın, hiç inancım yoktu. kesin bir şey olacak ve ben gidemeyeceğim diyordum ama seçildim. hatta, aklıma geldi de, emeklerimin karşılığını ben ilk o zaman aldım. çünkü gayret göstermeseydim, seçili insanların arasında olmazdım, bu da on yedi yaşımda öğrendiğim bir ders oldu!
            on sekizime bambaşka bir ülkenin sokağında, dört gündür tanıdığım yabancılar ve senelerdir ailem gibi gördüğüm arkadaşlarımla beraber kutladım. çok güzeldi. içtim, sarhoş oldum, güldüm, oturup ağladım, hasta oldum, eğlendim, öğrendim. bundan güzeli var mı?
            bunların hepsi bana ders oldu. tecrübe oldu. bu yüzden on yedi ve on sekizim sanırım çok özel kalacak benim için... hayatı sekizinde öğrenmiş çocuk, öğrendiği dersleri işlemeye on sene geç kalmış olsa da başardı diyebilir miyiz?
            pek değil, ama değişecek her şey.
            değişmek istiyorum, diana,
            4.50; iyiyim. ♡"

"merhaba.
            oldukça uzun bir zaman oldu farkındayım.
            oldukça da depresifim bugün. hatta birkaç gündür böyleyim. kimsem kalmadı. tek esma, annem, kardeşim ve alev var. yalnızlık bir zaman sonra canımı yakıyor diana...
            yalnız mısın yalnız mı hissettiriyorlar, derler ya, aslında yalnız hissettiren kimsem yok. ama kimsem de yok. anlatamayacağım tam olarak. biliyordum da zamanla böyle olacağını. ben kimsem olmadığına üzülüyorum, onlar hayatımdan gitti diye değil. çünkü aslında bakınca, hayatımda önemli yere sahip değillerdi. sorun yok o yüzden.
            umarım üniversite bana iyi gelir...
            ♡"

"merhaba!
            bugün sana 4 Şubat'tan bahsedeceğim.
            sude ile buluştum! hem de Eminönü'nde, inanabiliyor musun? en büyük korkum sanırım, tek başıma bilmediğim yerlere gitmektir. korku değil de sen biliyorsun beni diana, bu anksiyete beni öldürecek! gerçi, cidden öldürecekti, değil mi?..
            neyse, üstesinden geliyorum! kendimle inan gurur duydum. hava berbattı, öncelikle onu söylemeliyim. ama cidden çok eğlendim. beraber kahvaltı yaptık, meyve yedik, Eminönü'nü turladık. ne kadar yorulduğumu fark etmedim bile cidden, eve gelince anladım.
            biraz da ayın 5'inden bahsedeyim şimdi.
            pekâlâ, pek bir şey olmadı aslında... ama babamla şu sıralar aram çok iyi biliyor musun? çok seviniyorum, bilirsin hep böyle samimi değiliz. o yüzden bana bir sarılması, bana sataşması sonra gülmesi... çok şey ifade ediyor benim için. ve çok sarılıyor şu sıralar hatta geçenlerde bana gel yanıma yat sarılayım dedi. her böyle dediğinde ağlayasım geliyor, yalan yok.
            umarım her şey böyle yolunda gider. ♡"

ilk defa bir günümü bu kadar dolu dolu anlattım bir günlüğüme. ilginç. aslında çok sıradan şeyler yaşadım.
            yemeği yiyip odama geçtim yine, kendim dahil kimseyle konuşmadım eve geçince. kimse de nasılsın diye sormadı. telefonumu aldım, arkadaşım ecem'e yazdım. gelmiyor uzun süredir özledim onu da. o gelene kadar da her gün yazacağım ona... her neyse, alev ile konuştum. kimseye günümü anlatmadım, hiç mecalim yoktu sevgili günlüğüm.
            o değil de, en çok neye üzüldüm biliyor musun?
            ben ölümden döndüm, hastanede bir buçuk hafta geçirdim. ve bana kimse yazmadı."

"merhaba diana!
            oldukça berbat bir gün geçirdim desem? şaşırır mısın?
            bunu boş bir defter sayfasına yazan ben, senden cidden bir cevap bekledi, evet... şaşırmadığını da biliyorum. bugün psikiyatrist randevum vardı ama sıradan bir randevu değil, hastanenin yönlendirdiği özel psikiyatristti. hep beni cidden dinleyebilecek bir psikiyatriste gitmek istemişimdir dedim dedim, gittim ve ebemin amını gördüm diana.
            tamamen bir hayat sorgusuna çekildim ve aslında cidden rahatladım. annemi sorduğunda hep gülümsedim, babamı sorduğunda ise ağlamaktan konuşamadım. bilmem kaç mendil harcadım, kaç bardak su içtim, inan saymadım. gördüğüm psikolojik ve fiziksel şiddetlerden bahsettim. ailecek neler atlattığımızı ve özellikle atlatamadığımız şeylerden bahsettim ve bunları anlatırken kaç gözyaşı tükettim, onu da bilmiyorum. ama iyi hissettirdi.
            odadan çıkınca ise tek yapmak istedim bağırmaktı. rimelim akmış, fark etmemişim bile geçtim klinik koridorlarından sokağa. etrafa baktım, dizideymiş gibi oldu böyle de değil mi? keşke diziler gibi kurgu olsaydı, evet. insanlara baktım, kliniğin önüne oturup bir sigara yaktım, güvenlik buranın önünde içmeyin diye uyardı. beş dakika sonra kendisi sigara yaktı. gülünçtü. sigaramı bitirdikten sonra yanından geçtim, 'buranın önünde sigara içmeyin.' deyip uzaklaştım, arkama da baktım, sinirli bir şekilde baktığını gördüm, kulaklığımı taktım. ne dinledim hatırlamıyorum. bir metro, bir otobüs, bir tramvay; geçtim fatih sokaklarından kirli mahalleme. eczaneye uğrayıp doktorun yazdığı iki ilacı alıp evime geçtim. annem kızdı. sen bu ilaçlar yüzünden kötü olup intihara kalkıştın, bir de gidip aldın mı dedi. sadece güldüm, ilacımı içip odama çekildim. intihara kalkışmamın sebebini ilaçlar sanması çok komiğime gitmişti. ama bir şey demedim. anlaşılmıyordum. zaten anlaşılsaydım birkaç dakika önce eczaneden beni uyuşturacak ikişer ilaç almak yerine başka bir şeyler alırdım.