Sammakko

i dag har jeg det bra :) selv om jeg gråt i natt

Jeg er så trøtt. Og sliten. Nå tenker jeg at jeg aldri skal være god nok. Hvorfor kan jeg ikke bli finere, tynnere, klokere, sterkere? Kanskje jeg kunne det hvis jeg ikke var så jævlig sliten. Er jeg bare doven? Vet ikke. Alt føles slitsomt i dag

wszystko zaczyna się w ten upał, który bywa nie do zniesienia, ale na swój sposób wycisza myśli. klasycznie siedziałam do trzeciej i upiększałam swoje uczucia. rano poprawię, teraz chcę tylko spać. jak to letnimi nocami jest, a lipcowymi śpi się przecież najlepiej

dzisiaj kładę się przepełniona inspiracją. wierzę, że po obudzeniu nie zniknie, zasypiam więc spokojnie. brakowało mi tego uczucia

co jakiś czas tu zerkam, bo kilka osób odwiedza moje prace, przez co jest mi niezmiernie miło. bardzo dziękuję każdemu, kto tu zawitał, nawet jeśli na krótką chwilkę. minęło sporo czasu od mojego ostatniego wpisu, a od publikacji jeszcze więcej. nadal mam ochotę tworzyć, to się nie zmieniło. tak samo, jak nie zmieniła się moja miłość do haikyuu. przez ostatnie miesiące było mi ciężko. jest. ale wbrew wszelkim przeciwnościom, idę dalej. spełniam marzenia, uczę się w norwegii. studia pochłaniają dużą część mojego życia, ale jednocześnie pozwalają mi na zaprowadzenie myśli w jaśniejsze miejsca. kiedy nadejdzie ten unikatowy moment, w którym wena i chwila oddechu się zsynchronizują, napiszę coś nowego. kiedyś to nastąpi, nie wątpię w to ani trochę. po prostu wiem, że może znów minąć nieco (albo nieco więcej niż nieco) czasu, zanim to się stanie. wysyłam dużo siły. i wam, i sobie ~☆

minęło trochę czasu. i nie jest łatwiej ani jakoś lepiej. ale nie oczekuję wiele po zaledwie kilku tygodniach. jestem ostatnio przerażona praktycznie wszystkim, co się dzieje dookoła mnie. albo we mnie. nawet nie wiem, jak się czuję poza tym strachem. wiem tylko, że chciałabym coś napisać, bo za tym tęsknię. to trudne. jeszcze trudniej się z tym pogodzić (poradzę sobie). 

Hejciaa!
          Jak tam u ciebie? Dawno nic nie pisałaś, więc mam nadzieję że dobrze jest!
          
          Pozdrawiam cieplutko~

jak to jest, że kiedy nadchodzi sesja i mam masę pracy, nagle nadchodzi wena, kreatywność i wszystko inne, czego brakuje na co dzień? oh well- może przynajmniej coś fajnego powstanie w tym miesiącu. o właśnie!! happy pride month. bądźmy sobą bez żadnych ale, hey hey hey!!! ♡

jest po pierwszej, pora na kolejny wpis niczym do pamiętnika. jestem zmęczona. ciężko mi się oddycha, kiedy tylko pomyślę o tym, co powinnam zrobić, a czego nie mam ani chęci, ani siły robić. czuję, że robi się trudniej i wiem, że tak będzie z każdym następnym dniem. za dużo. a we mnie jest za mało, żeby sobie z tym radzić bez łez. nie jestem zbyt szczęśliwa. większość czasu jest okej. idę do przodu. ale ostatnio naprawdę jestem zmęczona. obowiązkami. terminami. niską samooceną. zazdrością. sobą. mam dość siebie i najchętniej wyprosiłabym się za drzwi. nie mogę znieść tego, jak bardzo zazdrosna jestem. wkurzam się na ludzi. nie mogę na was patrzeć. jesteście tak obrzydliwie piękni. a ja obrzydliwie zazdrosna. nie chcę taka być. jestem zwyczajną, przeciętną sobą, która ma problem, żeby się z tym pogodzić. i jestem tym zmęczona. i obawiam się, że tak już zostanie do samego końca. pewnie nie. pewnie przesadzam. pewnie dramatyzuję. pewnie? pewnie. niepewnie mówię: <tak>

miałam obejrzeć jeden odcinek swojego kiedyś ulubionego anime o wampirach. skończyło się na tym, że zostało mi kilka odcinków ostatniego sezonu. i tym oto sposobem zamiast uczyć się na studia oglądam wampirzego rycerza lol. dlaczego mam wrażenie, że tak jest zawsze? (bo jest)