Ik huil, ik huil tot mijn ogen leeg zijn. Ik huil tranen zo zwaar dat ze de houten vloer onder mijn voeten breken. Maar het doet me niks. Mijn handen hebben al grotere verwoesting gecreëerd. Toen mijn knieën knikte en ik verblind was voor alles om mij heen, toen het bloed door mijn aders smeekte om de wereld met mijn blote handen in stukken te breken. Maar het enige wat ik daarmee breek is mijzelf. Op de grond adem ik op het veel te snelle ritme van mijn hart, met een wereld die voelt als een draaikolk waar ik hopeloos tegen vecht om er niet te worden meegesleurd. Maar wanneer het licht terug mijn huid omarmd zie ik het. De bloemen die de wind doorstaan. En met een lach ren ik, zo snel ik kan met de wind in mijn rug, ik lach ik huil ik schreeuw ik dans en ik zing tot mijn longen niet meer mee kunnen. Ik klim steeds hoger en hoger de berg op en wanneer ik de top bereik schreeuw ik met tranen van zowel geluk als verdriet als woede als angst, en met een lach zo mooi als de helderste ster en zo lelijk als de ergste oorlog zeg ik het ik leef
Het nieuwe gedicht van kort maar bondig
