sander

He iedereen op het account @boekendorp is er een spel van cluedo gestart in wattpad stijl dus als iemand intresse heeft om een moord op te lossen schrijf je in

Attentie, land van schaduw is officieel af ik denk dat er voor mij niks extra bij hoeft als je dus wat poezie wil lezen nu is het perfecte moment om het een kans te geven.

Ik heb de perfecte afleiding gevonden voor als je even de woorden om je hoofd ziet vliegen of in mijn geval als je brein nog wat kapot is van examens, en dat is een kaart maken, ik heb er een gemaakt voor 4 vleugels met Inkarnate en mijn wereld tot leven zien komen is gewoon heerlijk

Ik heb net mijn persoonlijke lievelingsgedicht geupload het noemt 'meisje van de trein' en staat in Land van schaduw, dus als je een gedicht wil lezen dan raat ik dat gedicht aan

laatste deel van de proloog van 4 vleugels staat online nu ga ik deel 1 beginnen schrijven en ik ga pas de delen uploaden als volledig deel 1 af is.

Hoi Sander, heb je zin om mee te doen aan mijn read for read waarbij we om de beurt op eigen tijd een hoofdstukje van elkaars boek lezen? In mijn geval Tir na nOg. 
          
          Dan lees is vier vleugels en als ik klaar ben land van schaduw ^.^ Zie je dat zitten?

het twede deel van de proloog van vier vleugels staat online!

Er staat iets nieuws op mijn account en ik raad het iedereen aan. 4 vleugels de proloog staat erop

Ik ben er

Ik huil, ik huil tot mijn ogen leeg zijn. Ik huil tranen zo zwaar dat ze de houten vloer onder mijn voeten breken. Maar het doet me niks. Mijn handen hebben al grotere verwoesting gecreëerd. Toen mijn knieën knikte en ik verblind was voor alles om mij heen, toen het bloed door mijn aders smeekte om de wereld met mijn blote handen in stukken te breken. Maar het enige wat ik daarmee breek is mijzelf. Op de grond adem ik op het veel te snelle ritme van mijn hart, met een wereld die voelt als een draaikolk waar ik hopeloos tegen vecht om er niet te worden meegesleurd. Maar wanneer het licht terug mijn huid omarmd zie ik het. De bloemen die de wind doorstaan. En met een lach ren ik, zo snel ik kan met de wind in mijn rug, ik lach ik huil ik schreeuw ik dans en ik zing tot mijn longen niet meer mee kunnen. Ik klim steeds hoger en hoger de berg op en wanneer ik de top bereik schreeuw ik met tranen van zowel geluk als verdriet als woede als angst, en met een lach zo mooi als de helderste ster en zo lelijk als de ergste oorlog zeg ik het ik leef
          
          Het nieuwe gedicht van kort maar bondig