Alıştım...
Her şeye...

Gözlerini gözlerime buluşturup zamanı bir uçurtma gibi süzdürdüğümde verdiğin cevaba...

Pırıltısı kaybolmuş dudaklarım bir kagıt gibi arzuyla kıvrılırken dudaklarına ,sevmemeye dair yemin ettiğin her sözü duydum ve Alıştım.
Ben senin yüzünden kelama bal katıp duygularımı çiselerken, göstermediğin tebessümmüne ...
Evet ...Ona da alıştım.
Yokluğunu duymayayım diye satır aralarına attığımda tüm benliğini ,sonu mutsuz biten hikaye oldun .
Sevmemek için kararlarımı heba ettiğimde tutulmayan sözler oldun.

Seninle tuz buz olan hayallerimi toplamaya çalışırken ben binbir güçlükle, sen her gülüşünle varlıklara meydan okudun.

Alıştım...
Her şeyimken sen böylesine hiçbir şeyin olamamaya ...
Hastalık gibi yayılmışken sen vücuduma ,ben bu illetin müptelası oldum..
Dört duvarda dünyayı tanıdığımı sanırken ben gözlerinde evrenin tüm ışıltısını gördüm.

Fakat alıştım...

Adını söylemeye korkarken ben ,kibirle benden öteye çevrilen kirpiklerine ....
Sevmek bende, seninle başka bir vücuda girerken sımsıkı kapattım gözlerimi görmemek için...
Hayatımı yoluna kurban adarken sualsiz seçtim seni sevmeyi....
Sen tüm varlığınla bana yüzünü dönerken...

Ama ...Alıştım...
Beni sevmemene, hatta görmemene...

Alıştım... Sorgusuz ,sualsiz, hesapsız kitapsız, karşılıksız daima çok sevmeye...
Alıştım...

Şule Füsun TURGUT