saranymous

Assalamu Alaikum! Just thought you might like my story :)
          https://www.wattpad.com/story/159624924-hooked-by-the-hijabi

Hani bazen konusmak istemedigin icin yazarsın ya. 
          Konusmak isterken cünkü iki cift kelime cıkamaz agzından. 
          Oyüzden kacarsın kitaplarin, mürekkeplerin arasina. 
          İşte o "bazen" lerden bahsediyorum. 
          Bazende kalbinden gecirdigin sey kaybolmasın diye yazmak da istemezsin. 
          Berrak kalsin o his, o sevda denizinden bir damlacık su. 
          Bazen yazmak bile yetemeyebiliyor. 
          Yazmak herzaman da bir kaçış yeri olamayabiliyormuş yani. 
          ________
          
          Buda burda kalsin madem. 
          Kalbimin sesini duyar gibiyim... Yanılıyor olmayayım?

Eskilerden...
          
          Teslimiyet
          
          Ve yine bir hayal kırıklığı. 
          Ama olsun dedim, üzülmedim. 
          Herzamanki duruşumu korudum.
          Hayaldir dedim, öte gitmedim. 
          Nasiptir dedim, isyan etmedim. 
          Kismettir dedim, itiraz etmedim.
          Kaderdir dedim, kabul ettim. 
          Allah c.c. neylerse güzel eyler dedim, tefekkür ettim. 
          Aklım ve kalbim artık ayrı konuşmasın dedim, teslim oldum ilahi adalete. 
          Teslim oldum beni benden iyi bilen Rabbime. 
          Sadece bir hayaldir dedim, 
          kalbime sahip çıktım.
          
          Kader, tevekkül etmesini bilene kader olur.
          Gözüne ser gibi görünene isyan etmesini bilene ise bir ızdırap olur. 
          Kimine bir rahmettir, 
          kimine bir çıkmaz sokak.

Aşk herhalde ondan kaçarken onu özlemektir. Onu birdaha görmemeye yemin etmişken, 
          onun yanında olmayı istemektir. 
          Onun gülüşüne sebep, sevincinede ortak olmayi istemektir. 
          Aşk herhalde isteyipte yapamamaktır. 
          Yada yeterince istememektir.
          Biliriz ki, Aşk bir çıkmaz sokaktır.

Bazen kelimelerin yetmeyebilir aklındakini anlatmaya. 
          Böyle tek bir cümle bile kuramayabilirsin.
          Olsun. 
          Çabalama kendini anlatmak için. 
          Sen anlatsan ne fark eder ki, insanlar sadece istediklerini anlayacaklar zaten.
          Oyüzden derim ki, kalbinden geçir. 
          Diline varmayan cümleleri bırak kalbin kursun. 
          Çünkü insanlar bilmese bile, 
          seni senden iyi bilen Rabbin var. 
          Kalbini de bilir, aklını da. 
          Evvelâ söylemek isteyipte söyleyemediğini de bilir.

Bekledim yâr ben seni. 
          Bekledim herzamanki gibi. 
          
          Lâkin aynı yerde beklemedim. 
          Yolumu değiştirdim, yönümü değiştirdim. 
          Ama bekledim. 
          
          Ha burda beklemisim, ha şurda. Ne fark eder?
          Doğuyla batının ne farkı var ki? 
          
          Sen beni bulacaktin elbet. 
          
          Ben seni bekledim, sende beni buldun. 
          Mühim olan senin dönmendi, benimde beklemem. Bazı şeyler değişse de, değişmeyen şeyler de var elbet. 
          Tıpkı benim senin yolunu gözlemem gibi. 

"Aklın hâlâ onda değilmi?" 
          "Hayır."
          "Peki ya neden bu kadar çok acı çekiyorsun?"
          "Çünkü kalbim onda hâlâ. 
          Onunla ilgili artık ne hayal kuruyorum, ne de rüya görüyorum. Geleceği düşününce aklima O gelmiyor artık. 
          Ama nedense ne zaman onun ismini duysam, veya bir fotoğrafını görsem, kalbim ağrımaya başlıyor. Belli ediyor kendini.
          Yeni gözyaşılarına gebe kalıyor...ve en ummadık anda dökülüyorlar."
          
          Böylece anlaşılıyor ki kalp ve akıl iki bambaşka dünya'dır. Her insanin üç tane kendi dünyası vardir. 
          Birincisi dışına yani etrafindaki insanlara yansıttığı'dır. 
          İkincisi kafasındaki hiç kimsenin göremediği dünyasıdır.
          Üçüncüsü ve en mühimi ise kalbinin içidir ki o sadece gözlerinden anlaşılır. 
          Kendi kalbinden O'nun kalbine köprü kuran kişi anlayabilir gözlerindeki saklı olan dünyayı.  
          
          

Sevgi neydi? 
          Sevgi emekti, sevgi zamandi. 
          Ve ben ne emek verdim, ne de zamanimi ayırdım.
          Buyüzdendir ki sonunda kaybettim. 
          Şimdi ise çok pişmanım. 
          Onu arayacak, onunla kolayca konusabilecek iken...yapamıyorum. 
          Bir engel var önümde, bilmiyorum nedir.
          Belkide sadece hiç birşeyin eskisi gibi olmayacağıni bildigimdendir ki bir adim atsam 10 adım geri geliyorum. 
          Sonradan göz yaslarina kapilirim diye. 
          Herseyi içime attım.
          Şimdi ise yavas yavas hayal kirikliklarimin gözyaşı seklinde dışarı çıktığını fark ediyorum. 
          Pişmanım. 
          Yaptıklarım için değil, yapamadiklarim için. 

Biz misafiriz bu fanî dünyâ'da...
          
          Aniden geliyor ölüm haberi. 
          Ne düşünmen gerektiğini, ne hissetmen gerektiğini bilmiyorsun o ilk anda. Durakliyorsun. Şaşkın haldesin. 
          Sonra kalbine bir hançer saplanir gibi salıveriyorsun göz yaşlarını. 
          
          Her ne kadar beklendik de olsa, ölüm hep ani gelir. Bazen ise hiç beklenmedik bir anda. Her günümüzü hic ölmeyecekmis gibi yasiyoruz. Onun bunun peşinden koşuyoruz. 
          Ya dolabimizda kiyafet olmaz, yada son model buzdolabimizda yiyecek. 
          Son model arabamizin benzini biter, çaresizlik sarar dört bir yanımızi. 
          Ne kadar da kolay kapılırız yeise. 
          
          Olanlarla niye mutlu olamıyoruz, niye sükredemiyoruz? 
          Sevdiklerimize ve Allahın bize lutfettigi onca nimetlerine... 
          
          Oysa ki ÖLÜM var! 
          İnsanlığın yaratılışından beri hep vardı ve kıyamete kadar da var olacak. 
          Fakat Allâh azze ve celle ondan öncede vardı.  HEP vardı ve HEP var olacak! 
          El-Evvelu ve El-Âhiru isimlerine zahiren evvelinden âhirine hep var olacak. 
          
          Peki biz ne mi olacağız? Bize Azrail (as) birgün gelip kapımızı çalacak, canımızı alacak ve O'na döndürülecegiz. 
          Innâ lillâhi ve innâ ilayhi râciûn. 
          Tekrar diriltileceğiz. 
          Ondan sonra asıl hayatımız başlıcak. 
          
          Yani demem o ki: biz bu dünyaya misafir geldik. 
          Imtihanimizi olduktan sonra terk edecegiz burayı ve birdaha dönmeyecegiz. 
          Ebedî hayatımızı biz sececegiz. 
          Allah'a kul olmakla vazifeliyiz. O'nun rızasını kazanmakla. 
          
          Rabbim bizleri Er-Rahmân ismi hürmetine affetsin. 
          
          Âmîn.

Vielen Dank fürs Folgen ☺ hat mich sehr gefreut ❤