-

seni iki metrelik mezara sığdırdıklarından beri ben yerin bin kat dibindeyim. 

bir aralar yazıyordum, anlatıyordum, konuşuyordum. öyle geçer sanıyordum galiba. baktım olmuyor teker teker bıraktım hepsini. teker teker döndüm yüzümü hepsine. şimdiyse kendimle bile konuşmuyorum. insanın en azından kendiyle konuşmaması ne acı. insanın sahip olduğu belki de tek şeye sırtını çevirmesi ne acı.

elime kâğıt kalem geçince daireler çiziyorum alfredo. irili ufaklı daireler. bir sürü bir sürü bir sürü daireler. çıkmazda olduğum içinmiş. böyle boşa kürek çekmemin resmi dairelermiş. dönüp dolaşıp aynı yere elim; kalbim bomboş dönmelerim. kürkçü dükkanını ateşe vermek isterdim eskiden, bir sigara yakıp habersizmişim gibi izlemek. hâlâ aynı şeyi istiyorum ama içerden izleyeceğim. dün senden konuştuk alfredo. söz verdiklerimi halletmişim gibi. düşünmeden konuşabiliyorum bunu biliyorsun. uzun uzun üstüne düşünülmüş gibi. suratım dünyaya çarpa çarpa koşarım bir arpa boyu yol almadan bunu da bilirsin. bana dediler ki mümkünler diyarındasın, sonsuz şifâ ve iyilik, ne istersen oluyor. aklından geçmesi yeter. orada ne yapıyorsun? ne yapmak istiyorsun? uyumak dedim. sonra sustuk öyle benim zavallılığımdan. biri burnumun ortasına yumruk atmış gibi oldu alfredo. gözlerimi kapadım gözlerin geldi gözümün önüne. sen asırlardır susarken gözümün feri söndü bir de. seni rüyâmda mutlu gördüm. o kadar içten güldün ki rüyâ olduğunu o zaman anladım. çok ağrıma gitti. bu duyguyu çok iyi bilirsin. bir de artık asla evde hissedemeyeceğimi anladım alfredo. sen bu duyguyu sakın bilme. hiç.

günaydın, bu hâlledemediğim şeylerin yüreğimi ağrıttığı ilk sabah değil.

anlatamam biliyorum. bu beni çok yoruyor artık. sokağımı kaybetmek ve tokamı kopartmak üzereyim. aynaları sevmiyorum. umrumun dışına çıkamamak birçok şeyi keskinleştiriyor bende ve ben gitgide. gitgide keskinleşiyorum şikâyetçi olsun varsın adım ama artık. ama artık bacaklarım o eski şevkli adımları atamıyor. bağışlayın beni ezberimin elleri çok ağır. hafızamın yumrukları balyoz gibi. yanaklarım kıpkırmızı. gözlerim mosmor. ağlamıyorum ama ağlamak üzereyim. anlatamam biliyorum ama ne yapacağımı da hiç bilmiyorum. sokağa çıkıyorum. köpeklerin başını okşuyorum sorun yok. kediler ile bile sorun yok ama siz. siz öyle değilsiniz çok başkasınız. hadi gidiyoruz diyorsunuz ve gidebiliyorsunuz bir yerlerden. ben öyle değilim ben korkuyorum. değişimden korkmuyorsunuz ama ben her şey, her zaman aynı kalsın istiyorum. değişen şeylere alışmaya çalışırken ezildim kaldım zaten kaç binanın altında. bunu size söyleyemiyorum çünkü kahkaha atarsınız biliyorum. attınız da. içim bir çocukmuş, öyle söylediniz. eminim söyledikten birkaç dakika sonra unutmuşsunuzdur ama ben kaç gece, çok gece oturdum düşündüm bunu. kaç soru, çok soru sordum şu kadarcık kelimelere ama siz böyle yapmıyormuşsunuz. nasıl yapmıyorsunuz inanamıyorum size. çocukken de hep ritmi kaçırırdım ama o zaman böyle olmuyordu. tekrar deneyebiliyordum. siz gördüğünüz ilk uyumsuzlukta büyük insan harcamaları yapabiliyorsunuz ve ben bundan çok korkuyorum. ne yapacağımı bilmiyorum. ne yapacağımı bilmiyorum. bir tokayı anısı var diye yıllarca sakladığımı size söylediğimde neden öyle baktınız bana? o kadar komik miydi? tamam belki o an soramadım size bunları ama bilmiyordum siz hiç böyle şeyleri düşünmüyormuşsunuz? nasıl düşünmüyorsunuz? ben korkuyorum. ben bundan çok korkuyorum.

neden bana yaşamasını öğretmediler? neden bana bizden bu kadar gerisini sen bulup çıkaracaksın dedikleri zaman isyan etmedim? hayata atılmak gibi bir çılgınlığı nasıl yaptım? ben insan değildim ki. yaşamadığım bir hayatın içine nasıl atıldım? beni nasıl gürültüye getirip de bu soğuk bakışlı mimar gibi insanların karşısına çıkardılar. onlar da bilemezdi: görünüşümle insana benziyordum. denemelerden geçmiştim. onları aldatmayı başardım. sonumu kendim hazırladım. her an ne yapacağımı söyleyemezlerdi bana. beni aldattılar yine de suçluyum. insanların en verimli olduğu çağda tükendim. her anı, ne yapmam gerektiğini düşünerek geçirdiğim için çabuk yoruldum. 
          bana müsaade.

ah şakaklarım, çatlayacağım.
          anladım, artık anladım.
          kimselere anlatamayacağım.