Ben D.
Gerçeğin acımasızlığından kaçıp sanaldaki sıcaklığa sığınmış, orada bulduğu kayıp kardeşlerini dünyalar değişmeyecek biriyim. Bu hesabı sadece okumak ve ileride belki yayınlarım diyerek yazdığı hikayelerde dolduran biriyim. Kitap sayfalarının arasında kulaklığımdan gelen huzurlu melodiyle kaybolurken hayal dünyasına yelkenler açarım genelde. Yola çıktığım limana geri dönüp baktığımda genelde o zamanı uğruna dünyaları verebileceğim insanları düşünüp boş defterleri doldurarak geçiririm. Bana sayfalar doldurtanlar... Sayfalar anı doludur genelde. En kalıcı olmasını istediğim anılar. En unutulmazlar, en değerliler... Bazıları o sayfaları sadece hatırlayınca bile kahkahalar atabileceğim anılarla doldurmamı sağlarken bazıları aklıma gelince uzun uzun ağlatabilecek anılar armağan etti bana. Uzun uzun ağlamak, fazla alışık olmadığım bir durum. Ağlayamam ben, en üzücü durumlarda birkaç çok zordur gözümden yaş düşmesi. Kalbim, gözlerim  yanar... Ama göz pınarlarım gözlerime serinlemesi, kalbime yangınını söndürmesi için birkaç damla bile gözyaşı vermez... Ağlayarak üzüntümü dışarı atma şansını vermez bana. Acım içimde kalır. Ve bazen sadece bir anı, bir cümle, bir kelime... O dolmayan gözlerimin dolması ve sönmeyen yangının sönmeye fırsat bulması için yeterli olur. Uzun uzun ağlarım... Bunu okuyan kişi, umarım ağlama sebeplerimden birisi değilsindir :)