ekim.

NERDESİN ĞAĞAĞA

Of ozledim he

Merhaba, sizinle tanışmak isterim aslında nasılsınız

her gün nostaljinin tuzlu denizinden yutuyorum ve her gün içimdekileri kusma isteğim artıyor.

my mind & me ilk çıktığında henüz 9. sınıfa giden bir çocuktum. selena'ya olan sevgimin müthiş bir içselleştirmeye döndüğü zaman da o zamanlardı. anlatılan hiçbir şeye isim veremez ve üzerine mantık kuramazdım belki ama hissedebilirdim. şimdi şarkıyı ne zaman dinlesem içimde bir şeyler burkuluyor. o zamanki ben, neyin ne olduğunu bilmiyordum ama bir şeylerin yanlış olduğunu hissediyordum. ortaokulda gönderildiğim psikolog ve psikiyatristlerin ve ne demek olduğunu asla anlamadığım 'altın çocuk' kelimelerinin farkında olup nasıl da 'doğru' olabilirdim ki? o gündeki benden bir şey kalmadı artık elbet. belki normal olma çabalarımın belki de aklımla olan savaşımın sonrasından kalan 'ben'le duruyorum. bütün bunları düşünmek ve üzülmek için de kendime çok az izin veriyorum. bu da o anlardan biriydi sanırım işte.

my mind & me
          

ekim geldi ve bir gece yarısı yine buradayım. kimsenin olmaması rahatlatıyor sanırım 

kerberosun korudugu çöplük... ölüler diyarı 

Trouble, trouble our destiny
          Who hurts more?
          Who loves more?
          When I see you this crazy
          I laugh like this

Such black, black sorrow
          Even now, I know
          
          You’ll forever be for me
          Black sorrow
          
          You’ll always be,
          Black sorrow