@scholade12
Gün ile
Açan çiçek kokusu
Savrulur etrafıma
Prangalarından kurtulmuş
Rüzgar ise
Değinir ruhuma
Kokusunu çektikçe
İçimde bir yer, yanar
Ne çiçek ne koku
Sensizliktir
En derinimi yakan...
Kuşların şarkılarında buldum sesini
Güneşin batışında buldum seni
Sessizliğimin çığlıklarında kaybolurken
Sesin oldu bana yol gösteren
Hayatta sensemek de varmış, öğrendim
Gözlerinde kaybolmakmış sevmek,öğrendim
Kokusunda huzur bulmakmış aşk, öğrendim
Tüm gizli duygularım sende saklıymış, buldum
Fırtınasız bir çöl gibi kurak bir kalptim, hissetiğim duygulara yabancıyken, tanıkça anladım sendin benim fırtınam...
Çok şey yazmak istesem de konu sen olunca, kelimelerin anlamları yetmiyor...
"Solmuş bir tablo düşün, çizilmiş bir ateş söner mi o tabloda? "
@ scholade12 Hayır, çünkü ateş gerçek değil, sadece bir görsel öğe olduğu için tabloda asla sönmeyecek.
Ruhumun derinlerinde sallanan bir ip
Ucunda çocukluğum sallanır keyifle
Eğik boynumdur ipi tutan
Ne mutlu edebildim ne de asabildim...
Tanımadığım biriydin sen
Aslında en içimden biriydin
Sanki bir parçamdan üremiş
Yitip gitmiş bir taraftın sen
O taraf zamanla çürüdü
Zamanla beni de çürüttü
Tam yok olacakken , kader işte
Yerine oturan bir parça gibi
Geldin ve tam olduk seninle
Biz olduk...
-Memnun oldum. Mustafa dedenin elini sıkmak için uzanan Sinan, Zehra'nın kaş göz işaretleri ile eğilerek elini öptü.
Sinan o an bir hissiyat yaşadı. Kitap kokuyordu adam; sanki yıllardır denizlerde yaşamış deniz olmuş, sanki yıllardır pilotmuşta bulutlara dokunmuş, sanki ölümü bile biliyormuş, sanki hayatta yaşamadığı kalmamış da o hayat olmuş ve yine sanki kıdemli bir aşıkmış...
Öyle dünyalar, öyle diyarlar barındırıyordu ki gözleri ve ilmek ilmek işlenmiş gibi duran buruşmuş ve esmer yeni insanı yanında huzur dolu bir muhteviliğe sokuyordu.