To my precious Waves,
I know it has been a long time since I have updated even a single word. To tell you honestly, I am having so much struggle with writing for the past few months. I could not bring myself to imagine and explore places with my mind, I could not bring myself to lift a pen. I just couldn't. I feel so lost and I couldn't find the right words, the right track. Everytime I'm trying to write, hindi ko maituloy-tuloy---lagi akong nauubusan ng salita. Dahil hindi ako makuntento. Hindi ako makuntento sa kung paano ko binubuo ang isang linya, hindi ako makuntento sa kung paano ko ilathala ang buong akda. Laging may kulang na maski ako, hindi ko alam king alin at kung saan. Nakakabaliw, na ang isa sa mga bagay na minahal ko noon, parang nawawala na sa bisig ko ngayon.
If you guys only knew, I honestly want to feel the fire with writing again, I want to bleed with words again, I want to write again. Pero paano? Kung sa bawat salitang binibitawan ko lagi kong binubura hanggang sa wala na akong maibuka.
Sa tuwong nakakatanggap ako ng mensaheng namimiss na raw nila ang mga akda ko, nanlulumo ako. Kasi miss ko na rin e, miss na miss ko na, 'yong fulfillment kada makakatapos ako ng akda, at 'yong mismong akda.
Kaya malaki ang pasasalamat ko sa inyo, dahil kahit nasa harapan tayo ng kalsadang may karatulang "stop", hindi niyo ako iniwan, hindi niya ako binitawan. You guys don't know how much it means to me whenever you say, "Nandito lang kami palagi, Ate Daxi". It gives me comfort, it gives ma the idea na, "Ah, bakit ako tulutang susuko kung may mga taong hindi umaalis sa tabi ko, kung may mga taong patuloy ang paghawak sa kamay ko".
Kaya muli, maraming-maraming salamat.
At alam kong sobra-sobra na pero pwede bang makahingi pa ng pabor? Please stay with me. Please bleed with me. Pease, write with me again until that time comes, until I can bravely hold my paper and lift my pen again.
私を待ってね.
_
海