Artmasını isteriz en güzel varlıkların
güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla.
bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın
anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla:
ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin.
kendi ateşin besler ruhunun alevini:
kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin,
kendi düşmanın gibi, ezersin can evini.
şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün,
varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır,
ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün.
pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır.
___dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak
___varlığın da mezar da güzelliği yutacak.

William Shakespeare - Sone 1