"Doğduğum gün kahrolsun, bir çocuk daha döllendi denilen gece batsın. Yaşasın! O gün karanlık geçsin: Tanrı o güne eğilip bakmasın, Güneş'i yeryüzüne yollamasın! Hey, yalnız, karanlık gece, hiçbir mutlu ses sana karışmasın! Yaşa! Neden ana rahminde ölmedim? Şimdi mezarımda yatıyor olacaktım... Sessiz, sakin. Uyurdum, hem de huzur içinde! Yaşa! Bütün mahpuslar birlikte uyurlar. Zalimin sesini duymadan... Küçüklerle büyükler hep eşit yerdeler. Yok edilmiş insanın insana köleliği... Neden sanki acılı hayata ışık tutulmuş, bir ruha can verilmiş?" 

Asi Kalpler, Thomas Hardy.