konfor alanıma girilmesinden nefret ediyorum. evime sevgilim girince bile rahatsız oluyorum. duvarlar ördüm etrafa, kimseyi duymuyorum ve bitmek bilmeyen sınırlar koyuyorum. o kadar insan sevmemeye başladım ki bu sene yalnızca 2 arkadaşımla ve annemle babamla sohbet ettim. bi' de sevgilim var, onunla. bilmiyorum sevgilim evime girince, yatağıma oturunca falan kapıda dikiliyorum ve gitmesini bekliyorum. okula beraber gittiğimiz bir arkadaşım vardı alt sokaktan beni alıyordu. geçen zilime bastı diye kavga ettik artık konuşmuyoruz. o kadar güvenli alanım ki evim... kimseyi değil sokmayı, göstermeyi bile istemiyorum. sınırlarımı geçerseler deliriyorum ama karşımdakinin sınırları hiç umrumda olmuyor.