Kaybolmuş bir ruhum ben. Kendi hakkında zerre fikri olmayan, yaşam kadar ölüme de bağımlı korkak bir ruhum ben. Anlam veremediklerimin birikmişliği yüreğimi darlıyor ve bu yoğun denizde kendi isteğim üzerine boğuluyorum. Boğazıma sarılı ellerin beni kurtarmak için değil daha çok dibe batırmak için olmasının acısı dışında o ellerin bana ait olması daha çok darlıyor yüreğimi. Kaybolduğum sokakta gördüğüm her ışık hüzmesini umut sanıyorum ama hepsinin birer kırık cam parçası olması bu yorgun bedeni daha da dibe sürüklüyor. Ne olacağını bilmeyen daha ne sevdiğini bile bilmeyen, kendini tanımayan aptal bir ruhum ben. Acınası benliğimde boğulmayı belki de gerçekten hak ediyorumdur