මම මේක ගැන ඕපන් වෙනවා වැඩි ඇති, ඒත් මට ඔයාලගෙන් උපදෙසක් ඕන.
මේක දාන්නේ මගේ ළඟම යාළුවා ගැන. ඉස්සර හිටපු ළඟම යාළුවා කිව්වත් හරි. මට ඉස්සර ඕන වුණා පොතක් පබ්ලිශ් කළහම මුලින්ම අත්සන ගහලා මගේ පොත එයාට දීලා එයාව බදාගෙන අඬන්න. මගේ ජීවිතේ ලොකුම හීනේ හැබෑ වුණ වෙලාවෙදි එයා එක්ක ඒ ප්රොසෙස් එක මැද්දෙන් යන්න මට ඕන වුණා.
කොහොම වුණත් විරහව කාට වුණත් නියතයක් නිසා එයා දැන් ඉන්නේ මම කවදාවත් එයාගේ ජීවිතේ නොහිටියා වගේ. පඩිපෙළකදි, පන්තියෙදි හම්බුණත් අපි දෙන්නා මූණට මූණවත් බලන්නේ නෑ. මම මැසේජ් කරාට එයාට ඒවා ඩිලිවර් වෙන්නේ නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් එයාගේ ලෝකේ මම කවදාවත්ම ඉඳලා නෑ. මගෙත් වැරදි ගොඩක් තිබ්බා එයා සම්බන්ධව, ඒත් එයාගේ පැත්තෙනුත් එයා හරියි කියලා මම කියන්නේ නෑ. ඒක පුද්ගලික කතාවක්.
මට ඕන උපදෙස මේකයි. මම මගේ හිතේ තිබ්බ විදිහට පළවෙනි පොත වෙන් කරලා එයාට තියන්නද? කවදම හරි එයාට ආයේ මාව ඕන වුණ දවසට ඒක දීලා බදාගෙන අඬන්න? එහෙම නැත්තම් එයාට මාව දැන් ඕන නැති නිසා හිතේ වේදනාව දරාගෙන එයාව මටත් වැඩක් නෑ වගේ සාමාන්ය විදිහට පොත අනික් අයට දෙන්නද?
මට මගේ ගාවින් ඉන්න ඕන පුද්ගලයන්ගෙන් දෙන්නයි දැනට ප්රොසෙස් එකේ ඉතුරු වෙලා ඉන්නේ. එක්කෙනෙක් මගේ ඉංග්රීසි ටීචර්, අනික් එක්කෙනා මගේ අනික් යාළුවා. ඒ දෙන්නා පුදුම විදිහට මට සපෝට් කරද්දි මම ගියපු කෙනෙක් ගැන දුක් වෙන එක අසාධාරණයි. ඒත් ඒක ඇතුළේ ලොකු හිස්කමක් දැනෙනවා.
මොන දේ වුණත් ඉන්නවා කියලා පොරොන්දු වුණ 'යාළුවා' එහෙම නැත්නම් අපි කියමු ලාවන්යා කියලා.. එයා වෙනුවෙන් පොතක් තියන එක හොඳ අදහසක්ද, ඒක මගේ ආසාව වුණ නිසා. එහෙම නැත්නම් හිතෙන් අඬලා මටත් එයාව වැඩක් නෑ වගේ මූණට පෙන්නලා මම යන්නද?
ඔයා මම වුණා නම් කරන්නේ මොකක්ද?