Yazmak varoluşumun bir nedeniydi, bunu şimdi anlıyordum. Mürekkebimden dökülen bu kelimeler, geçen her bir yaşımda dar ağacında asılmayı bekleyen o ruh için halata bir düğüm atmıştı. Yıllar sonra o ruh yaşamak için bir neden bulduğunda, o kelimeleri benliğine kamçılamıştı. 
  Ruh bu beden için fazla yaşlıydı, fazla yıpranmıştı. Beden ise fazla gençti ruh için. Ruh merhamet etmezdi; geçmişte açılan o yaraların sonucunda oluşmuş o büyük çukur; insanları kendi zehrinde boğmak için vardı. Beden ise affederdi; içinde herhangi bir kötülük barındırmaz, kimseye nefret beslemezdi. Bu iki varoluş bir araya geldi. Şehladan kayıp süzülen o yaşlar; ölümün acımasızlığına hayat verdi.
Şimdi hayallerin ve yaşanmışlıkların döküldüğü bu kağıdı aydınlatan o mum; ruhumu yakıyor. Ben yazıyorum ve kelime kelime ruhumu tüketiyorum. 
Bütün karanlığıyla gökyüzünü sarmalayan, sükûtla harmanlanmış bu gecede kelimelerimin çığlıkları bir bir düşüyor kağıda. 'Ben yazmak için yaşıyorum, yaşamak için yazıyorum.' Ölü toprak bedenimi kendine hapsettiğinde; ruhum sonsuz özgürlüğe kavuşacak. Vefeyatın ağırlığını taşıyacak olan bu kelimeler ise bir çok kişiye büyün bir ateşten önceki o minik kıvılcım olacak.
Ben hep zirvede durmayı değil, bir ruhu cayır cayır yakmak istiyorum. Hasta bir kalbi esir alan o paslı zincirleri kırmayı; yaşlarımla büyüttüğüm bu kelimelerin başka yaşlara yaren olmasını, uçurumun kenarında beliren bir ruha el uzatmayı istiyorum. Ben yanıyorum ve yaktığım gibi de yakmak istiyorum. 



Kendime Not: Mevlana'nın da dediği gibi; "Mum olmak kolay değildir. Işık saçmak için yanmak gerekir."



•○●•○●
 Ask.fm: Sehlanur19

Twitter: http://twitter.com/sehlanur19

Instagram: http://instagram.com/sehlanur19

snapchat: sehlanur19