Όσο κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο,
η στάθμη του νερού εξημερώνεται
κι όταν το βλέμμα επιστρέφει
η θάλασσα σε πνίγει σφιχταγκαλιασμένη
όχι όμως αποπνικτικά, βλέπεις,
σαν να παίρνει μορφές αόριστες,
να γυρίζει γύρω και να τρυπά μέσα στο σώμα
να φτάσει να ξεδιψάσει το χρώμα κόκκινο,
να το βάψει πορτοκαλί,
να του χτίσει και λίγο πράσινο.
Όσο κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο,
φυτρώνει απ' τα μάτια του μια αμυγδαλιά τριγύρω
να ακολουθεί το διάβα του
κι όταν το βλέμμα επιστρέφει
έχει γράψει ποίηση στο δρόμο -δεν το ξέρει-
του 'χει χαρίσει λίγο ασυνήθιστο, τον θωρούσα γαλάζιο
τον βάφει και λίγο κίτρινο
- Σειρήνα