seirhna

Μισάνοιχτο παράθυρο εκπνέει κουρασμένο 
          	τη δείνη μιας συνειδητής παράδοσης.
          	Το γνώρισα πως η πραγματικότητα
          	όταν σε ρημάξει ως τα σωθικά 
          	δεν επανέρχεται°
          	και συ μένεις παρά τον τόσο στοχασμό
          	που με αλλάζει
          	να μου θυμίζεις
          	πώς ακόμη αγαπώ το αίσθημα 
          	που κρύβεται στις χαραμάδες.
          	
          	Οι λακκούβες στους ώμους 
          	και τις κλειδώσεις
          	καλούπι απ' το χέρι μου°
          	άθελά σου,
          	μου επέστρεψες την πένα μου
          	-εκείνο το απόγευμα -
          	για αυτό,
          	σε ευχαριστώ.
          	
          	
          	
          	

Mimmy_Sae

Καλησπέρα σας και συγγνώμη που σας γράφω μύνημα τέτοια ώρα αλλά θα ήθελα να σας πωε συγχαρητήρια για της όμορφες σας ιστορίες!!!Οι ιστορίες σας με ταξιδεύουν είναι καταπληκτικές με "Κ" κεφάλαιο!!! Η μαγική αίσθηση των λέξεων που σας βγαίνουν τόσο αυθόρμητα! Είναι υπέροχο να μπορείς να βρεις κάτι ποιοτικό να διαβάσεις , ειδικά σε αυτήν την πλατφόρμα.... Συνεχίστε να γράφετε γιατί είστε καταπληκτική/ός συγγραφέας!!! Αν αυτό είναι που εύχεστε...Σας εύχομαι να γίνεται μια πασίγνωστη/ος συγγραφέας! Και να ταξιδέψετε με τις λέξεις!!! Στην πλατφόρμα του Wattpad ή και έξω από αυτήν καλό ξημέρωμα/ μέρα/ νύχτα!!!

_MissSilver_

Καλησπέρα! Αν σου αρέσει να διαβάζεις βιβλία φαντασίας/λυκανθρώπων με φανταστικούς κόσμους, τότε πιστεύω πως αξίζει να ρίξεις μια ματιά στην ιστορία μου ♥︎. Καλή συνέχεια!
          
          https://www.wattpad.com/story/162018131?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=_MissSilver_&wp_originator=CeScstoQKC9akhqwaUbtiouQmyuFAwGvgbIGg%2Feu9RFsXzjHcUBaW33S88R10ko97h7BevCrv1Hr7A2JtjIRzizYaA23xdxrllyR58q7C8CDjfUrDgQqeyF5Bi1rDUMZ

seirhna

Μισάνοιχτο παράθυρο εκπνέει κουρασμένο 
          τη δείνη μιας συνειδητής παράδοσης.
          Το γνώρισα πως η πραγματικότητα
          όταν σε ρημάξει ως τα σωθικά 
          δεν επανέρχεται°
          και συ μένεις παρά τον τόσο στοχασμό
          που με αλλάζει
          να μου θυμίζεις
          πώς ακόμη αγαπώ το αίσθημα 
          που κρύβεται στις χαραμάδες.
          
          Οι λακκούβες στους ώμους 
          και τις κλειδώσεις
          καλούπι απ' το χέρι μου°
          άθελά σου,
          μου επέστρεψες την πένα μου
          -εκείνο το απόγευμα -
          για αυτό,
          σε ευχαριστώ.
          
          
          
          

tsiouaoua

Γειααα, είμαι αναγνωστρια του she και μπορώ να πω ότι μου αρέσει πολύ. Γράφω και εγώ ένα βιβλίο κοντά στα ενδιαφέροντα ενός εφήβου ατόμου, αλλα χρειάζομαι προώθηση. Αν δεν σου είναι κόπος και αν έχεις χρόνο θα με βοηθούσε πολύ να έριχνες μια ματιά. Ευχαριστώ πολυυ❤️❤️

seirhna

Κι όταν φαίνεται πως τίποτα δεν ανθίζει
          γίνε σπόρος, γίνε νερό και ήλιος> 
          Κι όταν γκρεμίζεται ο κόσμος και ο κόσμος σου,
          γίνε η πέτρα ή έστω ξύλο, ακόμα κι άμμος.
          Κι όταν μοιάζει να στοιχίζει κάθε πίστη,
          πίστεψε κι άλλο, να μεταβάλλεις το νόημα.
          Κι όταν στις λέξεις με σφυρί σπάνε τα κόκκαλα
          σχημάτισέ τις ν' αποκτήσουν ένα σώμα.
          
          Κι όταν στρέφεις το βλέμμα σου στο πάτωμα
          τον ουρανό σου μην ξεχνάς να χρωματίζεις°
          -δεν είναι γκρι, μήτε γαλάζιος- 
          
          πλεξε φτερά γερά από καλοκαίρια και σεισμούς
          Και θα το δεις.
          
          -Α

seirhna

@ -DragonTea  χαχαχ όχι δα
Reply

-DragonTea

@seirhna μαρκετικό επιθετινκ
Reply

seirhna

{...}
          
          Η πένα σχεδιάζει 
          αποχρώσεις εκχύλισμα των ματιών σου°
          στα σχήματα που παίρνεις 
          όταν κοιμάσαι, όταν γελάς κι ονειρεύεσαι,
          όταν πετάς, όταν πέφτεις απότομα,
           όταν γδύνεται ο ψυχισμός σου μ'ένα κοίταγμα,
          
          όταν φεύγεις και απουσιάζει παράταιρα
          μισό συνθετικό.
           
          
          -Σειρήνα
          
          
          
          
          

seirhna

Όσο κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο,
          η στάθμη του νερού εξημερώνεται
          κι όταν το βλέμμα επιστρέφει
          η θάλασσα σε πνίγει σφιχταγκαλιασμένη
          όχι όμως αποπνικτικά, βλέπεις,
          σαν να παίρνει μορφές αόριστες,
          να γυρίζει γύρω και να τρυπά μέσα στο σώμα
          να φτάσει να ξεδιψάσει το χρώμα κόκκινο,
          να το βάψει πορτοκαλί, 
          να του χτίσει και λίγο πράσινο.
          
          Όσο κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο,
          φυτρώνει απ' τα μάτια του μια αμυγδαλιά τριγύρω
          να ακολουθεί το διάβα του
          κι όταν το βλέμμα επιστρέφει 
          έχει γράψει ποίηση στο δρόμο -δεν το ξέρει-
          του 'χει χαρίσει λίγο ασυνήθιστο, τον θωρούσα γαλάζιο 
          τον βάφει και λίγο κίτρινο 
          
           
          
          - Σειρήνα

seirhna

@ManolisXatzakis  σε ευχαριστώ πολύ :)
Reply

ManolisXatzakis

@ seirhna  ιδαίτερα όμορφο και ξεχωριστό.
Reply

LuminusMor13

@seirhna  Είναι όμορφο να έχει κανείς φτερά. Ποιο είναι όμως χειρότερο μαρτύριο από το να πετάς σε ματωμένο ουρανό;
Reply