⚝

ne zamandı bilmiyorum,
          yaşadıklarından sana kalan tortu,
          seni olduğun yere çakan,
          olduğun yerde fırtına koparan korku.
          kendi sarmalında döndün, döndün
          sanma ki daha dönmeyeceksin
          kalsan da bir yer için,
          aslında hep gidiyorsun.

bir kalp ağrısısın sen bende, dinmeyen gecelerce
          ...
          https://www.wattpad.com/story/119345304

başını göğsüme sakla sevgilim
          güzel saçlarında dolaşsın elim
          bir gün ağlayalım, bir gün gülelim
          sevişen yaramaz çocuklar gibi

Ölümdü adı onu ilk gördüğümde
          Sonraları da hiç değişmedi;
          Kalesinden gösterdiler bir şehrin onu,
          Onu gördüm ve ormanı gördüm uzakta,
          Ne yapsam değişmiyecekti adı.
          
          Bir kılıç verdiler bazı savaşlar için,
          Arkasından bir ev kurdular bana;
          Bir kazma verdiler bazı savaşlar için,
          Arkasından bir ev kurdum onlara;
          Akşamları çiçeklerle uğraştım biraz,
          Yaşlanır, çiçek olurdu bazı komşularım,
          Akşamları yemek yerdim bazılarıyla;
          Biz toplandıkça büyürdü ölüm, adı ölümdü,
          Şehir büyüdükçe azar, çıkardı çarşılara.
          
          Adı ölümdü çünkü onu yarattığımız zaman,
          Her akşam kanardı dudaklarındaki kuş
          Ölümdü adı, ona her gece taşındığımda
          Alışkın olduğum bir darağacından,
          Gülerken boğazının karanlık boşluğuna
          Ölümdü, sokaklarında dolaşırdı şehrin,
          Saat kulesini getirmişti uykularıma.
          
          O kadar ölümdü ki, o kadar da çalışkan,
          Kimseler kurtaramazdı beni ölümden başka.  

simdi arkadaslar benim yapmaui dusundugum bir sey var ama yapsam mi yapmasam mi cok ikilemdeyim

ben depresyonda falan degilim bu arada bu panonun hali ne

özleme bir diyeceğim yok.
          o kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.
          o nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.
          o tek güzel yönü bekleyişlerimizin.
          
          insanlığımız özleyişlerimizle alımlı,
          yaşantımız özlemlerle güzel.
          özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.
          bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.
          bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.
          
          verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;
          seni özlediğim içindir.
          beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
          seni özlediğim içindir.
          yaşıyorsam; içimde umut varsa,
          yine seni özlediğim içindir.
          
          seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır
          Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor
          Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini
          Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim
          Senden kopardım çiçeklerin en solmazını
          Toprakların en bereketlisini sende sürdüm
          Sende tattım yemişlerin cümlesini
          Desem ki sen benim için,
          Hava kadar lazım,
          Ekmek kadar mübarek,
          Su gibi aziz bir şeysin;
          Nimettensin, nimettensin.
          Desem ki...
          İnan bana sevgilim inan
          Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
          Ve soframda en eski şarap.
          Ben sende yaşıyorum,
          Sen bende hüküm sürmektesin.
          Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
          Rüzgarla nehirlerle, kuşlarla beraber.
          Günlerden sonra bir gün,
          Şayet sesimi fark edemezsen
          Rüzgarların nehirlerin kuşların sesinden,
          Bil ki ölmüşüm.
          Fakat yine üzülme müsterih ol
          Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini
          Ve neden sonra
          Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede
          Hatırla ki mahşer günüdür
          Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum

küçük bir çocukken uçmayı isterdim
          ben hayal kurdukça biri bozuyor sanki hâlâ

beton ormanlarda büyüdük
          evcilleştik ve bitti özgürlük
          kozalar ördük ve değiştik içinde
          sahte bir güneş vardı hep bahçemizde