.

Kimsenin kimsesi 

Yaktım gemileri

Ateş ben geldim. Bu gece de yalnızım kimse yok. Sana geldim. İçimi dökmek istedim. Bazen çok yorulduğumu hissediyorum. Kimseye tahammül edecek halim yok gibi oluyor. Sonra sabrediyorum. Sabretmeyi öğrendim biliyor musun? Hayatımda ne olursa olsun isyan etmemeyi öğrendim. Giden gidiyor zaten. Ben niye kendimi  yorayım ki? O beni bu hale getirmek için elinden geleni yapmış, ben neden kendimi onun için paralayayım ki? Olsan sende böyle derdin. Üzme kendini güzelim derdin. Biliyorum. Keşke gerçekten olsan. Acımasız ama beni kendime getirecek bir konuşma yapardın. Özlüyorum seni.

Ateş... Bugün canım çok yandı biliyor musun? Bahsetmiştim biri var diye, o kişi benim canımı çok yakıyor Ateş. Kimseye bir şey diyemiyorum, o çok güvendiğim insan canımı çok yakıyor diyemiyorum. Siz haklı çıktınız diyemiyorum. Ateş ben çok yoruldum. Ağlamak istiyorum ağlayamıyorum. Ölmek istiyorum ölemiyorum. Ne olurdu dönsek 5 sene öncesine. O zamanlar olan mutluluğumu şuan mumla arıyorum biliyor musun? Kimsem yok, kimse yok. Hayatımda var dediğim tek kişi bana yabancı oldu. Dayanamıyorum artık.

Ateş keşke burda olsaydın gerçekten. Bazen acımasız gerçeklerin yüzüme vurulmasına çok ihtiyacım oluyor. Sana ihtiyacım oluyor. Onun bu kadar kolay değişebilmesi canımı yakıyor. Sanki karşımda daha önce hiç tanımadığım biri varmış gibi hissediyorum. Bunu kaldıramıyorum. 

Herkes neden değişiyor? Kimse aynı kalamaz mı? İlk günkü gibi mesela. 

Merhaba, 
          Bu gece yine geldim. Neden geldiğimi bilmiyorum. Sanırım 15 yaşıma dönmek istiyorum. 

Merhaba Ateş
          Yine geldim. Gidecek yerim yoktu, buraya yazmak istedim. Olmayan sana yazmak istedim. Bazı şeyler akılda kalıcıdır. Unutulmaz. Sende öylesin 9. Sınıfta henüz 15 yaşında toy bir çocukken hayatıma girişini, girdiğin günü hiç unutmuyorum. Gerçek olmadığını da unutmuyorum. Sahi... Ben neden hiçbir şeyi unutamıyorum Ateş? Hayatımdan neden çıkmıyor hiçbir şey? Ben neden yapamıyorum silmeyi! 
          Bazen kafayı yiyecek kadar düşünüyorum, insanlar dün ne yediğini hatırlamazken ben hiçbir şeyi unutmuyorum. Unutmamak çok acı veriyor biliyor musun? Unutmak istiyorum. Hafızamı kaybetmek istiyorum. Düşünmekten başım ağrıyor çoğu zaman. Bu kadar çok düşünmek istemiyorum. İnsanın başı gövdesine ağır gelir mi? Benim ağır geliyor. 

Ateş, bu altıncı sene. Senin gerçek olmadığını biliyorum ama yazacak tek bir arkadaşım yok. Fake olduğunun hatta yakın arkadaşım tarafından oluşturulmuş bir hesap olduğunun farkındayım. Kimsenin bu profile girmeyeceğini tahmin ederek burada icimi dökmek istedim. Geçen sene biriyle tanıştım. Hayatıma biri girdi. 14. Ayımızdaydık bu ay. Dün bitirdik. O tanıdığım adamı meğer hiç tanımıyormuşum. Benim tanıdığım adam en çok bana yabancıymış. Bunu bu kadar kötü bir şekilde öğrenmek istemezdim. Kimsesiz olduğumu iliklerime kadar hissettiğim bir anda o beni piç gibi ortada bıraktı. Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmiyorum. Bitmesi gereken bir ilişkiydi. Biz zorluyorduk devam etmesi için belkide. Birbirimize zarar verdiğimizi farkındaydım. Belkide daha önce yollarımızı ayırmamız gerekiyordu ne dersin? Beni bu kadar kırmadan sessiz sedasız gitseydi keşke. 

Niye sadece bana yakın olanlar canımı yakıyor