Panoma bir söz bırakın!

🕌🗽🗼

Bazen bir şeyler görürüm.
Hepimiz görürüz ama umursamayız çoğu zaman.
Bir adam görürüm, başı önünde adımları sert ve sağlam, sanki meydan okuyor kaderine...
Ve bir adam görürüm bazen, hiçliğe karışmış sanki... Biliyor... Tıpkı benim bildiğim gibi... Ama nadiren olur bu...
Daldan düşen bir yaprağın hışırtısını duyarım...
Ve hiçliğe karışan bir çığlığı da duyarım bazen, ama bu da Bilge adamı gördüğüm zamanlar kadar nadirdir çoğu zaman...
Ve sonra... 
Sonra gözlerimi kapatıp beklerim...
İki omzumda da tüy kadar hafif birer dokunuş...
Gözlerimi açar ve dokunuşların sahiplerine dikerim gözlerimi...
Kulağıma fısıldar ikisi de...
Gülümserim seslerini duyurma  çabalarına...
Ve dinlerim söylediklerini...
Gülümserim, hiçlik kadar siyah, sessiz ve sonsuz olanına...
Ve gülümserim cennet kadar beyaz, huzurlu ve sonsuz olanına...
Sonra önüme bakarım yine...
Zihnimin karanlık köşelerine çekilirken onlar, birinin beni izlediğini hissederim...
Ve gülümserim hiçlik kadar bilge, cennet kadar aydınlık adama...
O da gülümser bana...
Çünkü bilir hiçlik kadar siyah olanı...
Bilir cennet kadar aydınlık olanı...
Ve bilir, henüz yoluma çıkmamış olanı...
Hiçlik kadar siyah, cennet kadar beyaz olanı...