Sevgili Hayat:
Ben senden bıktım. Benim kimsem yok ve kendimi korumak ve güçlü gözükmekten sıkıldım. Ben güçlü gozüksemde değilim. Her gece yorgan altından hıçkırarak aglayan dışarı çikınca erkeksi davranıp güçlü gözükmeye çalısan biriyim. O yasayamadıģım çocukluģu yaşamak istesemde hep 'daha sonra ' diye geçistiren biriyim. Benim ne sarılınca gücen verebilecek babam ne de herseyimi anlatacaģım annem var. En çokta ne zor biliyor musun? Çok güvendiklerimin çok değer verdiklerimin o değeri hak etmemesi. Yine değer verdiģim biri yok şu an yanımda. Yine kendimle başbaşayım. Yine sevilmiyorum. Oysa ona gerćekten güvenmiştim. Gerćekten huzur vermisti. Ama o da bir bahaneyle uzaklaştı benden. Peki geri de ne bıraktı haberi var mı? Kırık kalp, kızgınlık, güvensizlik. Depresyon ve Mutsuzluk.
Yine de ona tesekkür ederim. Yine herkese güvenmemem gerektiğini hatırlattı. Herkesin bir ćıkarı olduğunu unutturmadı. Bunun için gidenlere çok tesekkürler. Eğer gidenler olmasaydı hala insanları masum sanacak yine onlara inanacaktım. Sayenizde yine bir şey öğrendim.
-_-
