~Bir Sahip~

Uzun bir zaman sonra , tekrar bir kaç satır yazmak ve yaşadığımı göstermek istiyorum. 
          
          İnsanların ve insanlığın karanlığı ardında hayat , eski kalıntıları ciddi bir temel üzerine kurduruyor. Her insandaki hayatta kalma güdüsünün ufak çaplı bir tecellisi.. büyüdükçe gelen ciddiyet. 
          
          Sanırım ben de , günler kum saatlerimizden tane tane dökülürken ciddileşiyor , eskiden olan birtakım olayların yerine ders çıkarılacak meseleleri dolduruyorum. Wattpad’e girip tatlı tatlı kurgular okuyacak zamanı ve şevki kendimde bulamıyorum. Ciddiyet her yanımı sararken , artık yaşamak istiyorum. 
          
          Yazmak istiyorum. Yazarken her şeyi dillendirmek ama hiç bir şey söylememek… İnsanı aşan meselelere değinmek , insanlara ulaşmak istiyorum. Saklanmak korunmak , savaşmak saldırmak istiyorum. 
          
          Bir direnişin önderi olmak , bir kaybediliş altında ezilmemek istiyorum. Hayat ile verilen savaşı öğreniyorum. 
          
          Dünyanın ilginçliği cabasıyken , bir de baskılar geliyor. Yalnızca ailevi değil. Konuştukça konuşasın , sustukça susasın geliyor. Öyle saçma , öylesine karanlığa gömülmüş , kötülüklerin anası bir dünyanın bağrında doğup yetmiş bir genç olarak , ciddiliğe karşı ciddi , gevşekliğe karşı amansız bir savaş veriyorum. 
          
          Saflarımda tek bir nefer var… Savaşıyorum. Ve … hâlâ yaşıyorum.

✦Mama , mama I feel so alone in this world✦
          
          Arkada çalan müziğin kalbime işleyen tonundaki , o arka fonundaki ses .. acının kalbimdeki ritimleriydi çalan , sanki. 
          
          ✦Mama , mama , mama , I know you miss your little girl✦
          
          Hafifçe gözlerimin kapandığı , kulaklığımdaki seslerin kafamda yankılandığı anda kaplamıştı içimi o bilindik üşüme.. Kaşlarım hafif çatık , alnım ise öyle gergindi ki. Sessizce üfledim saçlarıma , kollarıma dolanan ipin çıkıntıları tenimi gıdıklıyordu. Yukarı baktım , sanırım ışığın sönecek olması .. söndürmeyi unutmuştum. Bir kaç saniye sonra sıkı sıkıya monte edilmiş avize büyük bir gürültüyle yere düşecekti. Camları yere belki , vücudumdan önce düşecek .. son kez gülümseyen dudaklarımdan hafif kanlar süzülecekti. Bedenim acı içinde kıvranırken her bir cam parçası gözümden sakındığım vücuduma batacaktı. Bir kaçını boynumdaki kalın ip engelleyecekti belki. Gözlerim kapalı olurdu , sımsıkı kapalı  .. o dehşet anını görmesini istediğim tek kişi vardı. Gözlerimden bir bir yaşlar aktı .. boynum öne düştü , bir sarılmaya ihtiyaç duyuyorum sanırım. Durmuyor göz yaşları , yalnızım. Kimse görmüyor tek bir damlayı bile. Görmesini istediğim , kapanmasından köpek gibi korktuğum tek birisi var"dı". Şimdi , gözyaşlarım ve ben göz alabildiğine uzanan kalenin içinde "yapayalnızız". Ağladım babacım. Ayaklarımın altındaki tabure titriyor. Hayır , hayır titreyen benim vücudum. Ellerim , ayaklarım zangır zangır titrerken asılıyor ruhum ellerinden yapılma halatlara .. Önce taburem kayıyor , kalenin girişinden görüyorlar beni .. Acı içinde tutunup boynumu halattan kurtarmaya çalışıyorum. Ayaklarım sallandıkça bedenim sallanıyor , bu kaçıncı dinleyişim müziği , mama.  Göz yaşları içinde son nefesimle birlikte titriyor göz bebeklerim .. 
          
          "Yapayaln-"

Kanlı Ayların bambaşka diyarlarda hüküm sürdüğü , her bir Zaman Bükücüsünün özenle çizeceği duvarlara ve acıyı bir ölümün sessiz çığlığındaki yavaşlıkla yarışacak derecede yavaşlatmasına sebep olacak bir geceydi .. Yüksek , çok yüksek dağlardaki göz alabildiğine uzanan görkemli mabede baktı. İçindeki bir avuç insanın bu dünyanın nefes alan “tek” tanrıları olduğuna yemin edebilirdi. Sayıları 1 , 3 .. dur. 3’ten önce 2 mi gelirdi? Ah , ne fark ederdi. Her biri insanın kalbine yansıyan onlarca duygunun “tek” olarak isimlendirilmesi kadar basitti. Onlar çoktu , korku acıma sevgi ve aşk .. Onlar çoktu , Feliua Huania Fialin ve diğer bir avuç soyutlanmışlık ve soyutlanmışlar .. Her şeyden soyutlanarak , tekti her biri. Bir kanlı ay ise felaketti. Korkunç , olmaması gereken bir .. FELAKET. Neydi bu felaket somut varlığı olan bir insan için? O sana göre , o bana göre değişirdi. Bazı sözlükler , bazı sözcükler özel olmalıydı. Özel anlamları olmalıydı , benim için yıkım demek nefret basamağından bir adım öte , hissizlikti. Koskocaman , koskocaman bir boşluğun karnınızda aşkın yerini adım adım doldurması .. Zaman bükücüler ise gerçekti. Şimdi zaman bir kum saatinden dökülen kumları sayabileceğim kadar yavaştı. Belki yalnızca bir dakika için 10.000 kum tanesi düşecekti ama , zamanım öyle yavaşlamış öyle hissedilen bir işkenceye dönüşmüştü ki. Karnımdan kalbimden bir şeylerin silindiğini hissediyorum. Belki uçan kelebeklerimden birisinin kanadı “kırılmıştır”. Hayır , HAYIR! Bir kelebek kendi kanadını kıramaz , kıramaz hani. Kırılır o kanat. Vurulur , çarpılır , incitilir ve kırılır. Kalpteki ne olur? Aşkım , hayır sen değil. Kalbimdeki aşk’ım , ise bir sürü duygunun “tek” adıdır. Belki bir kaçı silinir zihnimden.. hiç var olmaması dilenir usulca.. 

Dolunay , sanırım kanla sulanıyor. Dışarıdan minik bir kedinin ağlamasını duyuyorum. Gözlerim kararıyor , ağlamak istiyorum. Ellerimle yüzümü kapatıp dizlerimin üstüne eğiliyorum. Benim babacığıma ne oldu? 

Suyun ,  gece yıldızların yansıması gibi bir resmedilişin sanrılarıydı. Minik minik dağılan hareketler , minik baloncuklar .. ufak birikintide bir timsal , resmediliş , yansıma … 
          
          Korku ve ya zapt edilememe .. Karanlık duygular. Kalbin kirlenmesi… 
          
          Eline aldığı kemanı hafif hafif hareket ettirmeye başladı. 
          
          Sanrılar .. kalbindeki. Korku , acı , şefkat ve huzur. Açlık , ruhundaki. Eksiklikler ve fazlalıklar… 
          
          Bir yerde dönüp duran onca hayat ve günübirlik yitirilen hevesler .. 
          
          

Gecelerin .. gündüzleri kovaladığı normal bir dünyada ... yitip giden hayallerin varlığını .. yokluk ve umutsuzluk arasındaki ince çizgiye bıraktığı zamanların bilmem kaçıncı gündönümüydü. Artık farklılıklar yitirilir , Doğu ve Batı'nın çatışması susar. Geriye kan ağlayan insanlar bırakırdı dünyaya herkes ... Bir hiç uğruna ölenler ve de bazı niteliklerce sözde amaçlar için ölenler .. 
          
          Doyumsuz insanların devri bitmişti. Artık duyguların zamanıydı .. yitirilmiş ve yitirilmemiş olarak ayrılan duyguların .. 
          
          Her bir duygunun sesi çaktı kıvılcımı .. kış güneşi altında harıl harıl yanan ateşe ... 
          
          Nefret silahları kuşanılırken .. geriye kanatsız melekler kaldı.
          
          Aitsizliği hayatlarında barındıranların aksine .. 
          
          Yitip gitmeyi hiç hak etmedi. 
          
          Bir avuçta beliren bebekler gibiydi .. 
          Öylesine temiz , öylesine dokunulmamış ve kırılmamış ... 
          
          Uçmayı öğrenmeye dursun .. Kaçar giderdi avuçlarından ... 
          
          Bir Kanatsız Meleği sevmek , hayatını yitireceğin savaşlardan beterdi .. 
          
          Bir Kanatsız Meleği sevmek .. kanatlarının yarasını acıtmayacak kadar hassas .. 
          
          Darbelerinden kaçabilecek kadar çevik .. 
          
          Ve onu tutabilecek kadar duygu dolu olmalıydı. 
          
          Avuçlarının arasından , kara dumanlar eşliğinde ayrılan bir melek .. 
          
          Bir Sahip .. duygularına .. 
          
          Duygularının envai çeşit sesine ..
          
          Bulunacak ve bulunmamış olan tek şey .. 
          
          Bir Sahip , duygularına .. 
          
          Kara Bulutlar yüksele dursun ..

Fi , Duru Durulay .. 
          
          Hiç bi karakterde kendimi bu kadar görmemiştim .. 
          
          Ben de denin gibi mi yapardım bilmiyorum <3

mrrbb cok tatlis birine benziyosun aww

Varlık ve yokluk .. dur durak bilmeyecek bir savaşa adım atıyor. Al yazmalı nineler .. ellerine diktikleri mumlarla etrafımda dönüyor. Ağızlarında hiç alışık olmadığım , alışmak dahi istemediğim bir türkü , bir ilahi .. Onlar döndükçe başım , başım döndükçe dünyam sarsılıyor. Zorlukların , kayboluşu .. varlığım milim milim , yokluğum kilometrelerce uzunlukta parçalar kesiyor engin ruhumdan .. çabuk olmalılar. Ruhum çabuk bitmeli .. çünkü bu gece , varlığım ve de yokluğum sonu gelmez bir savaşa tutuşacak .. Ölümüm ve de doğuşum , tekrar ve umarım son kez tekrarlanacak .. Bu hayatta .. bir yerim var. Birkaç parmağım tutuyor sivri kayaların ucunu .. ayaklarım yere ne zaman basacak? İlla bu uçurumdan düşmem mi lazım? Yoksa kurtarıcım , bu inançsız nineler mi? Birisi davula hızla vuruyor .. hıncını almak ister gibi. Korkuyorum. Sıra bir gün bana gelecek .. Daha kaç yaşında mıyım? 13 yaşıma yeni bastım .. Ömrümün son çeyreği , olmasını istiyorum en azından <3

Düşüşte ve .. kayboluşta ... 
          
          
          Doğruluğunu yitirmiş , kanatlarını kaybetmiş .. 
          
          Sırada ne var? 
          
          
          
          Kanla sulanmak mı?