Daha günün yarısındayken hayattan nefret ettirdiler beni. Hayat beni bu kadar sıkarken hakkım olmayan davranışlardan çok sıkıldım. En ufak şeyde beni suçlamaları artık zoruma gidiyor. Sanki her şey benim suçummuş onların suçu yokmuş gibi davranıyorlar. Büyümedim işte hala küçük bir çocuğum çocukluk sadece 8. sınıfa kadar mı? İnsan istediği yaşta çocuk olmalı bence istemediğim işleri yaptırıyorlar yine de yaranamıyorsun kimseye. Bıktım artık bana böyle davranımasın dan! Herkesten her şeyden her yerden. Nasıl bir hayat yaşıyorum içimde kimsenin umurunda değil. Bir şey isteyince dünya başlarına yıkılıyor. En çokta kalbimin kırılmasına üzülüyorum onlar üzülmesin derken ben doğru dürüst yaşayamıyorum hayatımı. Beni anlayan kimse yok, kimse empati kurmuyor oysa ben onlara söyleyeceğim sözleri önce düşünüyor sonra kendimi onun yerine koyup nasıl düşüneceğini önceden tarıyorum. Gözümden iki damla yaş düşerken hayata daha sıkı sarılmam gerektiğini ve her şeyi kafama takmamam gerektiğini anlıyorum ve ağlamamaya karar veriyorum. Bundan sonra herkes gibi bende hayır demesini öğreneceğim. Ben bu kadar kötü değildim aslında saolsun çevremdeki insanlar beni dünyanın en kötü insanı yapmaya çalışıyorlar ve yavaş yavaş amallerine ulaşıyorlar.......
