𝓩.

“Gidince anladım aşkın yalanmış,
          Bu yalan kalbimi yaktı sevgilim.
          Bir tahta masada adımız kalmış,
          Görünce gözyaşım aktı sevgilim.
          Katlanırdım bil ki en derin yasa,
          Kolunda yabancı biri olmasa,
          Ayağı kırılmış o tahta masa,
          Senden çok vefalı çıktı sevgilim.
          O masa özlemle hep bizi arar,
          Üstünde binlerce anılar saklar.
          Sensiz gidemedim geçti haftalar,
          Masamız şimdi boş kaldı sevgilim.”

haddimize değildi sevdaya dahil olmak;
          aşk, gidecek olanı sevebilmekmiş ancak.

❤️

"Âh, uzaktan nazik görünen aşk, nasıl da acımasız denendiğinde..."

İçağrısıyım bir mağmanın
          kopmuş fırtınanın sesi
          derini yok, ses gelmiyor bir kuyu.
          Çiçeğiyim yaprağını yüzüne
          kapatan ağlamanın 
          
          havluları topladım, 
          şemsiyeyi kapattım
          hadi kalk gidelim
          serinledi hava, güneş söndü
          iyice karanlığa döndü yüzüm
          
          bir mağara çiçeği yürüyor içimde
          içli bir bulut geçiyor üstümüzden
          kalk gidelim.
          
          

Ruhumun sensiz geçen yok ki tek bir dakikası, öpmediğim günlerin ölmediğim günlerden gayrı yok ki bir farkı. Yine sen, yine sen. Artık her yer, her şey içi dolu bir yürek ve içinde yine sen.
          

bunca zaman sadece geçmekle kalmamış,
          gittikçe yabancılaştırmış bana tenini.
          artık satırlar ve bu ucu kırışık sayfalar,
          benden daha iyi tanır olmuş seni.
          ebediyetin ucu açık bir kalem iken,
          hangi cemiyet yazar ki bizi?
          kurşun veyahut baruttan nice bir delil,
          sormaya utandırır perişân halini.

düzene girmeyen uykular,
          barışık olunmayan kabuslar;
          aklım gidiyor ara ara,
          zamanın kaçıncı tur atışı bu, bilinmez.
          düşünüyorum öylece kara kara,
          düşler tarlasından bir iz ki bu, silinmez.
          delirmek bu olsa gerek,
          ölümün masalını anlatır gibi;
          kıvrılmış yerine koynumun en dibi,
          usulca, tehlikeli, sinsi bir engerek.
          

“Ah benim Bu akıldan sıyrılmış aklım,
          Kimi gün boşlukta konacak yer bulamayan,
          Kimi gün inatçı yosunlar gibi,
          Kepez diplerine yapışan aklım…”

ruhumun müşterek olduğu ağrısısın,
          gönlüm tevazu etse neye yarar?
          camımın bir kuru rüzgarısın,
          fırtınan dizimden boğazıma kadar.