bilmediler hiç kendi mutlulukları için beni aldılar benden oysa ben bir çiçeğin kokusuyla bile yaşardım hissetmeyi bilmiyorlardı hiç gökyüzüne bakıp iç çekerdim denizi seyrederdim deli derlerdi bana, sorun ederdim çoğu şeyi basit görünen her şey benim için sorundu benim yavaş adımlarla yürüyen ayaklarım somurtan yüzüm hep sorundu, geceye heveslendim ben her baktığım yerde hep bir heves aradım, öyle kafasına göre davrandı ki herkes bana ayağa kalkacak hâlim yokken yüzü gülsün istediğim için geçmişte herkesin ben bugün kendi yüzüme ayna da bakamıyorum, göz yaşlarımı bile aldılar benden ağlayamıyorum gerçi artık çiçek bile sevmiyorum geçip gidiyorum yanlarından denize bakmıyorum öyle çocukça heveslerim kalmadı bir kanepede oturup ömür çürüten birine dönüştüm yaptığım iyilikler bana öyle bi hayatı reva gördü ki ilaçlar olmadan nefes alamazsın dediler ben ilacı da nefes almayı da kendimle beraber bıraktım.