shagunas

Susturacak bir şey bulamıyorum. Her şeyde aradığım anlamlar aptal gibi hissettiriyor. Kabullenmek istemediğim şeyler sertçe suratıma çarpılıyor. Biraz daha savaşacak gücü bulamıyorum. İçim rahatlamıyor, geçmiyor; üzülemiyorum, öfke duyamıyorum, ne ölüm ne de fiziksel bir zarar mantıklı gelmiyor artık. Bu acının geçmesini sağlayacak bir şey bulamıyorum. Geçmişimi unutuyorum, geleceğimi düşünmüyorum bile. Sürekli insanları kaybediyorum fakat ben asla bir kayıp verdiğimi düşünmüyorum. Çünkü bencilim, benden başkasına ne yaptığım, ne olduğu umurumda değil. Gitmek isteyene dur diyemem. Hayatım boyunca özür dilemeden yaşadım. Ve ben böyle kalacağım. Sevilmemekte umurumda olmayacak çünkü benim alışılmışlığım bu, ben sevilmemeye alıştım. Ve buna mecburum. 

Tek cümle, iki kelime kafamda sürekli dönüyor. Yankı yapıp tekrar kendini hatırlatıyor. Aptalsin diyor, suçlusun çünkü bunu sen yaptın. Ama ben suçlu olmamayı istiyorum, beni yoran bu halden kurtulmak için bir yol arıyordum, öfkenin eline düşüp sözlerimi tutamadım. Bu beni haksız yapmıyor. Evet fazlasıyla kontrolsüzüm fakat bundan utanç duymuyorum çünkü ben sadece içimde olanı boşalttım. Bu acı çok birikmişti. Fakat bu gidiş haklı mı? Gerçekten tüm suç benim mi anlamıyorum. Bende eksik kalan tüm parçalar kalbimde kesikler yapıyor, yıllardır aynı acı içimdeki baskısını sürdürüyor. Zihnim bir saniye olsun sancısız kalmıyor. Bunların en başında sebep sensin, ben tüm bu acılarla kalmışken, henüz bir çocukken tüm hayatı öğrenmişken senin tamamen suçsuz olduğunu nasıl kabullenebilirim? 

Bazen sadece annemi susturmayı istiyorum. Yanımdaki varlığından kurtulsam bile zihnimdeki sesi asla son bulmuyor.. Ben bir ceset oluyorum ve o beni öldürdüğü silahı gururla tutuyor, ne hissettiğini bilmiyorum. Biraz üzülmüş olmasını istiyorum ama o öldürdüğü ruhu avuçları arasına alıp boğmaktan bile utanç duymuyor, her zaman ona yaptığının daha fazlasını yapmak istiyor. Gururla "kurtuldum" diyor. Ölmek acıtmıyor. O öldürdüğü için bile üzülemiyorum, canımı artık daha fazla yakamayacağı bir hale geldim. Bununla açıkça yuzlesiyorum ve en ufak bir acı duymuyorum. Bu yükü üstümden nasıl atacağımı bilmiyorum.. Aldığım nefes beni bogmasin istiyorum ama annemin her kelimesi benim boğazımda, kurtuluş yok. Ölene kadar benimle kalacaklar.