en son buraya yazı yazmaya çalışıyordum ama silindi :( baştan yazayım bari. şöyle ki buradan sonra hayatımda çok şey değişti. burada mükemmel dostluklar edindim ve hepsi bana mesafelerin bir önemi olmadığını öğretti. çok sevdiğim arkadaşlarımla küstüm. biraz zor oldu alışması ama alıştım. trafik kazası geçirdim. ve ciddi anlamda değişimim bu oldu. evimden uzaktaydım. malatya taraflarında oldu bu olay. erzurum'a gidecektik. bir tır önümüze kırdı. ben telefona bakıyordum, annem bağırdı kafamı kaldırdım ve resmen kocaman bir tır yan şekilde önümüzde. anneannemin boynundan ameliyatı vardı. boyun korsesini çıkarmış sıcaktan. en önde oturuyordu. dedem yavaşlamış ve "u" çekmeye çalışmış. ben şoktan pek o anı hatırlamıyorum ama hayal meyal annemin savruluşunu anımsıyorum. annem ağlıyordu kendime geldiğimde anneannem ise öldüm diye bağırıyordu. ben başta anlamadım ne olduğunu. duman kokuları vardı. herkesi çıkardılar arabadan ben oturdum. anlam veremedim. sonra indim kim yaptı diye bağırdım, söylemediler. öğrenince tır şoförünün üstüne yürüdüm, seni öldüreceğim diye bağırdığımı hatırlıyorum. annemler tuttu. ambulans geldi bizi hastaneye götürdü. o gün hayatımın en iğrenç günü olabilirdi. elazığ'da oturan akrabamız geldi. annem erzurum'a o gece, sabah sınavı olduğu için, otobüsle tek başına gitti. (bu arada erzuruma hem annemin sınavı hem de oradan teyzemlerle karadeniz turu yapacağımız için gidiyorduk.) teyzemler malatya'ya geldi. ben elazığ'a gittim. arabada en az hasar alan kişi ben olmama rağmen bir gün sonra çok kötüydüm. erzurum'a gittik falan. anneme sanal arkadaşlarımdan bahsettim. üzüldü, beklemiyordu sanırım. tek çocuğum ve böyle bir kazanın üzerinden birkaç gün geçince annemi hiç üzmek istemedim. herkesin numarasını sildim.