Wyn

Mesela ben insanların beni neden sevmediğini anlayabilirken neden sevdiğini hiç anlayamazdım. Kimsenin sevgisini hissedemezdim, seninle tanışana kadar. Oysa senin sevgin diye bir şey yokken ben onun varlığına inanmışım. Ona tutunmuş, yeri geldiğinde ona ağlamışım. Bunca zaman kafamda bizi mutlu kurmuşum. Sen gelince kaybolan kara bulutlar sen varken de varmış. Güneş aslında hiç ortaya çıkmamış. Sorunlar çözülmemiş, yalnızca sen gidene kadar ertelenmiş. İşin sonunda kendime ördüğüm duvarlar yıkılmış, enkaz altında benim herkesten sakladığım çocukluğum kalmış. 

Uyurken terk edilmek böyle hissettiriyormuş demek.

Sürekli "Yakında, zamanı gelince öğrenirsin" diyip duruyordun. Zamanı gelmeden sen gittin. 

Yeni yıla seninle gireceğim için şanslı hissetmiştim. En azından beraber oluruz sanmıştım. 

Zaten sabah uyandığımda bugünün kötü geçeceğini hissetmiştim

Duygularımla tek başımayım yeniden 

Ben her gece seni, beni bir gün seni sevdiğim gibi sevmeni dilemiştim. 

"Aman, Ela. Çok mu önemli?" Evet, önemli. Beni tanıyan herkesin aklının bir köşesinde doğum günlerinden ne kadar nefret ettiğim yer alır. Ben hayatımda ilk defa birisi doğum günümü kutlasın istemiştim. Gerçekten ilk defaydı. Dün gün boyu doğum günümü kutlamasını bekledim ve ilk defa hayalkırıklığına uğramış gibi hissettim. Belki de bu yüzden yoluma devam edemiyorumdur. Onsuz olmuyor ama onunla da olmuyor. Hangisi daha acı verici karar veremiyorum.

Sonra ne mi oldu? Sen gittikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Yine de böyle olması gerektiğini biliyordum. Seninle olmak bana sadece acı verecekti, veriyordu da. Nasıl bu kadar bencil olabileceğini anlamıyordum bir türlü. Senin gözünde neydim ben? Yakın arkadaşın mı, kardeşin mi yoksa hiçbir değeri olmayan bir yabancı mı? Eminim sen o değersiz yabancının mesajlarına benimkilerden önce bakardın. Eminim o yabancı seni beklemeyi rutin hâline getirmemiştir. 

Bana "Canın yanmıyor mu hiç?" diye sorduklarında fark etmiştim. Kendimi o kadar görmezden gelmiştim ki ellerimdeki kanlar hiç gözümün zevkini bozmamıştı bile. Bir kez olsun dönüp sormadım ki ben "Neden kanıyor, nasıl duracak?" diye. Kendi kendime yaranın kapanmasını bekledim. İyileştiğimi düşündüğüm her an tekrar ve tekrar açıldı yaram. Yine bekledim, yina açıldı. Artık beklemekten sıkılmıştım. Yaram iyileşeceği yerde daha da derinleşiyordu.