☆

"bana bir şans daha ver her şeyi düzelteceğim sevgilim." 

bazen düşündüğünden daha çok özlüyorum seni.

nereden başlayacağımı inanın bilmiyorum tek derdim biraz içimi dökmek sanırım buraya.
          
          son zamanlarda bazı şeylerin eksikliğinin farkına varmaya başladım. sanırım eskileri özlüyorum; eski kişiliğimi, mutluluğumu, çevremi, arkadaşlarımı hatta ders notlarımı bile. 
          
          büyümek beni çok korkutuyor, büyürken yanımda olmasını istediğim insanların da birer birer yaprak gibi dökülmesi daha da korkutuyor. ironiktir ki ikisi de başıma geliyor. yapacak bir şey yok, durduramam bunu...
          
          bunların yanı sıra geleceğim hakkında fazla endişeli hissetmeye başladım, umarım sadece ergenlikten dolayı duyguları uçlarda yaşamamdan kaynaklıdır. 
          
          keşke hep küçük kalsam ve umarım içimdeki çocuk asla ölmez.

seninle tanıştığım günü sikeyim.

konuşalım, derdim.
          gerçi sen ne anlarsın konuşmaktan, dil dökmekten.

elimden gelini yapıyorum aslında.

itilip kalılmış olmak, toplumdan dışlamak, yetersiz hissettirilmek nasıl bir his? doğrusu bunu ben de pek iyi anlatamam. yaşadım mı? pek sayılmaz ama az çok bu duyguyu tattığımı düşünüyorum. toplum tarafından küçüklükten beri ötekileştirilen biri olmak kendi kişiliğimi yok etti; ben, ben olmayı yaklaşık 12 yaşlarımda bıraktım. insanların farklılıkları kabul etmekte zorlandığını, kabul etmemekte ısrarcı olduğunu 12 yaşında öğrendim. kendime bir kılıf uydurdum ve kişiliğimi bu şekilde körelttim, en azından bir kısmını. yaşım ilerledikçe ben olmamda hiçbir problem olmadığını fark ettim lakin insanlar yine bunu istemedi. 
          
          çevrenizdeki herkes yanımda kendin olabilirsin der ama kimse kendiniz olmanızı istemez. en acımasızı da kendiniz olduğunuzda sizden kurtulurlar. ironik. 

konuşup bir şeyleri düzeltmek çok kolay ama sen ne zaman dinledin ki beni bizi kurtarmak için.

seni sevmek her şeyden daha yorucu. 

büyümek bazen çok korkutucu gözükebiliyor ama her geçen gün daha çok bilgileniyor insan. 
          
          şahsen ben büyümekten çok korkarım, keşke hep o küçük çocuk kalsam. keşke tek derdim ne oyun oynayacağım olsa ama öyle olmuyor işte, büyüyoruz. büyüdükçe olgunlaşıyor, büyüdükçe karakterimiz oturuyor. bu süreçte birçok hata yapılabilir, hayatınıza birçok insan girip çıkabilir, olası şeyler bunlar. önemli olan hayatınızda sizinle her koşulda beraber olan o insanlar. sizinle büyüyen insanlar; en rezil anınızı, en utanç verici, en mutlu, en üzgün, en sinirli anlarınızda yanınızda olan o insanlar... 
          
          bunların yanı sıra sorumluluklar da var tabii, hiçbir şekilde kalamadığımız sorumluluklar. sonra kalp kırıklıkları, hayal kırıklıkları, çöküş, bunalım, depresyon ve niceleri... önemli olan bunları atlatıp ayağa kalkabilmek. ama asıl büyüdüğünüzü anladığınız zaman bu tür şeylerin önemsiz olduğunu anladığınız zamandır. insanların hayatınıza girip çıkabileceğini, kalbinizin milyon parçaya bölünebileceğini, sorumluluklardan kaçış olmayacağını, hayal kırıklıklarının olacağını anladığınız, öğrendiğiniz zaman büyüdüğünüzü fark ediyorsunuz işte. 
          
          bugün 18. yaşıma girdim. bilmem olgun muyum ya da gerçekten büyüdüm mü? sanmıyorum, içimdeki o çocuk her zaman kontrolü ele alacağı için kolay kolay büyüyeceğimi düşünmüyorum. ve hayır, bundan şikayetçi değilim, büyüyerek hayal gücümü, duygularımı torpülemek istemiyorum. gerekirse her duyguyu en uç noktada yaşayıp hatalarımdan ders çıkarmak, yeni şeyler öğrenmek istiyorum. 
          
          keşke hep dünkü çocuk kalsam. 
          
          03.01.24