☆

im worse even at my best.

Seni seviyorum demek bu kadar basitleştirilmemeli.  

Ne kadar nefret etsem de yürümekten, şu an seninle sessizce sahil kenarında yürümeyi her şeye tercih ederdim. 

sevmek veya sevilmek için yaratıldığımı düşünmüyorum.

yeni bir hayata ayak uydurmak ne kadar da zormuş. nefret ediyorum yeni tanıştığım her bir insandan. eskileri özlüyorum; arkadaşımı, yaptıklarımı, izledilerimi, çizdiklerimi.. ya da en azından bunlara dair anılarımı özlüyorum. bazen diyorum, keşke elime bir zaman makinesi olsaydı da geriye gidip bu günleri tekrar yaşasaydım.. o kadar özlüyorum ki o zamanlar yaptığım hatalara bile hasret besliyorum içimde. 
          
          sanırım konu bunları özlemem değil, bunları tekrar yapamayacak kadar büyümüş olmam. büyümekten nefret ediyorum, keşke hep o neşeli çocuk olarak kalsaydım. 

"bana bir şans daha ver her şeyi düzelteceğim sevgilim." 

bazen düşündüğünden daha çok özlüyorum seni.

nereden başlayacağımı inanın bilmiyorum tek derdim biraz içimi dökmek sanırım buraya.
          
          son zamanlarda bazı şeylerin eksikliğinin farkına varmaya başladım. sanırım eskileri özlüyorum; eski kişiliğimi, mutluluğumu, çevremi, arkadaşlarımı hatta ders notlarımı bile. 
          
          büyümek beni çok korkutuyor, büyürken yanımda olmasını istediğim insanların da birer birer yaprak gibi dökülmesi daha da korkutuyor. ironiktir ki ikisi de başıma geliyor. yapacak bir şey yok, durduramam bunu...
          
          bunların yanı sıra geleceğim hakkında fazla endişeli hissetmeye başladım, umarım sadece ergenlikten dolayı duyguları uçlarda yaşamamdan kaynaklıdır. 
          
          keşke hep küçük kalsam ve umarım içimdeki çocuk asla ölmez.

seninle tanıştığım günü sikeyim.

konuşalım, derdim.
          gerçi sen ne anlarsın konuşmaktan, dil dökmekten.