kendimi öyle çok anlattım ki sonunda varlığım tükendi, mürekkep niyetine ruhumu kullandım ben de,hem zaten başka bir işe yaramıyor. ama heyecan söndü bile,tekrar boyun eğiyorum. kendimdeki bene geri dönüyorum bir hiç olsa bile. ve gözyaşsız yaşlara benzeyen bir şey donup kalmış gözlerimi yakıyor, var olmamış bir sıkıntıya benzer bir şey kupkuru boğazıma oturuyor. ama ağlamış olsam ne,ne uğruna ağlamış olacağımın farkındayım ne de niye ağlamadığımı biliyorum. düş evreni gölge gibi peşimde. ve benim uyumaktan başka isteğim yok.
