Diyorlar ki, bir daha dünyaya gelsem yine senin kızın olmayi isterdim. Ama 'anne' öncelikle ben bi daha dünyaya gelmek istemem, ama eğer bir daha dünyaya gelicek olursam senın kızın olmayı istmezdim. Derslerimde başarılı olmaya çalışıyorum, sınıf birincisiyim ama senin bir kere bile bana şefkatle yanaştığını seni gururlandırdığım için teşekkür ettiğini görmedim. Hep bana kopya çekmişsindir dedin. Üst sınıflara çıkınca ortalaman düşücek dedin, ama düşmedi aksine daha da arttı. Ama sen yine de bana inanmadın. Hastanelerde aylarca sürünürken yanımda olmadın, bense hep seni bekledim. Belki gelir dedim, ama gelmedin. Onca ay hastanede kaldıktan sonraki yıllar tutumunun bana karşı değişeceğini düşündüm, yanılmışım. Sırf kuzenim kötü şeyler yapıyor diye bana sen de onun gibi sokaklarda büyüyecek olan orospu olucaksın dedin. Anne bunu sen bana dedin. Bir insan kızına bunu der mi? Anne, ben evden dışarı çıkmıyorum nasıl orospu olucam ki. Anne, ben o yaşta orospu nedir onu bile bilmiyordum. Dışarıda beni ağaçla dövdüğün günü de unutmadım, kardeşim yaşıtlarıyla uyumsuzluk yaşıyor diye bana sokakta bağırıp, tokat attığını da unutmadım. Bana ilkokulda ders bile çalıştırmadığını unutmadım. Abimle siz ders çalışırken hep hayal ederdim, okulun açılmasını isterdim, bana da öyle ders çalıştırıcak derdim. Ama anne sen beni hiç sevmedin ki? Bana nasıl ders çalıştırırdın? Sırf sözünü dinlemedim diye bana günlerce yaptığın yemekten vermedin. Anne ben unutamıyorum. Sen unutuyor musun? Anne ben hep bana karşı oğullarını savunmanı unutamıyorum, anne ben diğer çocuklarını benden çok sevip, bi de bunu her benim yanımdayken söylediğini unutmuyorum. Anne, ben senin benim dış görünüşümle dalga geçip zorbaladığını unutamıyorum. Sen unutuyor musun? Peki, şimdi cennet senin ayaklarının altında mı oluyor?
