-daisy

şimdi hatıradır yürekteki sevgi,
          bıraksan mısralar dökülür soğuk dudaklardan. 
          sen bırakmasan,
          durmadan çağlar durur bu dil. 
          nasıl olduysa oldu,
          ah etsen de kifayeti yok;
          durmaz zaman. 
          sen de bilirsin ya,
          onsuz onulmaz

“yirmi yaş dolaylarında öyle bir an vardır ki,” dedi bedap, “yaşamının geri kalan kısmı boyunca ya herkes gibi olmayı ya da farklılıklarını erdeme dönüştürmeyi seçmen gerekir.” 

dudağını her kıvırışında esir,
          meçhuldür belma. 
          arar durmaz,
          yansa da cânı. 

gidelim buradan. havası ilaç, denizi kitap bir yerlere gidelim. 

fark etmiştim ki yalnızdım. yetimdim. kaçmak, kurtulmak istedim ama yine mezarlıkta buldum kendimi. teselli veren sözcükleri dinledim.  
          “sen hep iyi ol, gülümse, her şey düzelir.” 
          inanmak istedim. yapamadım. 

kuş ölür, sen uçuşu hatırla

sanki sağım solum yakılmış kitap
          kitapta aşk var kendisi uzak 

gittikçe yükselen hâller içindeyim
          insandan örülmüş duvarlar içindeyim

özlem, çiçek yaprağının kurumuş büyüme noktasıdır. 

özlem, bir ses işitmeyi istemektir temelde :
          diri ve canlı bir ses — bu, aslında, özleyenin
          istediklerinin yalnızca küçük bir parçasıdır —
          bir simgesi yalnızca, sanki; ama, özlenenin
          bütün kendisi olarak özleyeni beklediğinin simgesi
          —imgesi—imi— olarak, bir tür rahatlama verebilir,
          özleyene : özlenen, oradadır, vardır, onundur…
          
          özlem, işitilmek istenen bir sestir. 
          
          özlem, bir, sestir—
          karanlıkta yağan yağmur 
          gibi…