Yaşadığımız her an, sana verdiğim tüm sözler, bana ettiğin tüm iltifatlar. Hepsi birer cam parçası, kırıklar sen gittiğinden beri. Toplamaya, yeniden birleştirmeye çalıştığım her seferde ellerimde, ruhumda yaralar oluşuyor. Sen ise yalnızca duruyorsun, başka bir şey yapmıyorsun. Çabalamıyorsun tüm kırıkları toplamak için, ellerimdeki yaraları öpmüyorsun, ruhumdaki yaraların tek bir güzel, içten kelimen ile geçeceğinden habersizsin. Ben ise tek başıma çabalamaya devam ediyorum umutsuzca. Kendi aptallığıma gülüyorum. Ne zaman yaralarımı sarmaya çalışsam yenileri açılıyor. Kimse görmüyor, sen görmüyorsun. Geride bıraktığın harabeden bihaber yaşamaya devam ediyorsun.