Το παρακάτω απόσπασμα το αφιερώνω σε ένα άτομο που μου έχει αλλάξει τη ζωή.Σε ευχαριστώ.
Ανάμεσα μας υπάρχουν μίλια που μας χωρίζουν,μα εγώ δεν νιώθω την απόσταση. Έμαθα να ζω μαζί της και πλέον μπορώ να την αξιοποιώ. Ξέρεις,οι μέρες μου γίνονται καλύτερες μαζί σου και ξεχνιέμαι.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που κλαίγαμε και οι δύο στέλνοντας ακατάπαυστα φωνητικά μηνύματα η μία στην άλλη. Είπα στον εαυτό μου να σταματήσει να κλαίει και έβαλα στόχο να σε κάνω να γελάσεις. Νομίζω πως το πέτυχα. Εκείνο το βράδυ που εγώ έπεφτα από την καρέκλα γελώντας, εσύ έγινες λίγο πιο χαρούμενη. Τότε ήταν που αποφάσισα να σε κάνω ευτυχισμένη. Ακούγεται μελο το ξέρω μα πίστεψε με σου αξίζει. Σε πολλές ταινίες τα ζευγάρια ανταλάσσουν όρκους μεταξύ τους. Θα κάνω και γω το ίδιο. Μπορεί να μην είμαστε ζευγάρι μα μας δένει μια πλατωνική αγάπη. Είσαι το άλλο μου ολόκληρο που βρήκα μετά από χρόνια. Αυτός λοιπόν είναι ο όρκος μου για σένα (δεν ορκίζομαι, το κάνω γιατί θέλω, γιατί το αξίζεις και γιατί πιστεύω θα το τηρήσω).
Είσαι ο λόγος που οι μέρες του χρόνου μου περνούν πιο ευχάριστα. Είσαι ο λόγος που τα πρωινά μου μαζί με τον καφέ έχω ένα χαμόγελο. Είσαι ο λόγος που η πολύωρη κούραση της ημέρας μου εξατμίζεται όταν σου μιλάω. Είσαι ο λόγος που είμαι ευτυχισμένη και που κάθε μέρα προσπαθώ να γίνω λίγο καλύτερη.Μου έμαθες να αγαπώ,να προσπαθώ μα πάνω από όλα μου έμαθες να παίρνω μία ανάσα και να συνεχίζω. Για αυτό υπόσχομαι, πως θα είμαι δίπλα σου όταν μπορώ και δεν θα σε αφήσω.Μη σου φανεί περίεργο ξέρω πως θα το πετύχω. Δεν θα σε αφήσω γιατί δεν θέλω να το κάνω. Δεν θα σε αφήσω γιατί το κενό μέσα μου θα μεγαλώσει και φοβάμαι. Δεν θα σε αφήσω γιατί σε αγαπώ πιο πολύ από όλους.
Να χαμογελάς, μικρή μου καστανή,σου πάει!
-Μ
