Bir gece ansızın sarmıştın belimi, denizin dibine uzanacak kadar güçlü olan kolların beni sarmıştı. Bilmiyordum, düşünmeyi sana bırakıyordum. Hazırlıksız yakaladın sevgilim, beni en savunmasız olduğum yerde; göğüs kafesinde vurdun. Kalbine bir ev verdin ve o evi onun üzerine yıkarken hiç tereddüt etmedin. Bir zehir parmakların arasındayken öptün beni, aynı zehir damarlarımdan içeri sızarken bıraktın belimi. Ben nefes almayı bıraktım, sen hız kesmeden devam ettin. Ben gözlerimi kapattım, sen ellerine bakakaldın, katlettiğin aşkın gerçekliğiyle tanıştın. Gözlerim bir daha açılmadı; en azından kendim olarak...