İnsanların panolarına yazdıkları şeyleri okuyordum az önce, aslında herkes aynı şeyleri yaşıyor gibi. Ya da biz artık duygularımızı hep aynı şekilde dillendirmeyi öğrendik. Hep birilerinin tek derdi sadece arkadaş edinmek, diğerlerinin ufak triplerini belli etmek, öbürlerinin süslü sözcüklerle yalnızlıklarını vurgulaması... Bu dediğim asla bir yargılama değil, ben de aynılarını yapmışımdır/yapacağımdır. Sadece beni üzen artık herkesin bir kalıp içinde olması. Herkesin ifade şeklinin kalıplaşması ve yavaş yavaş özgünlüğümüzü kaybetmemiz. Muhtemelen bu yazıyı kimse görmeyecek veya okumayacak, gerçi çok önemli de değil zaten. Öylesine, içimde kalmasın diye yazılmış bir yazı. Bu arada.. hepinize iyi geceler.