**ASSOLİST**
Gün doğumu mu daha güzeldi yoksa gün batımı mı? Bilmiyorum her şeyi neden güneşe bagladığımızı. Ay'ın neden yalnız kaldığını kestiremiyorum. Neden yalnızdı bu kadar geceler. Ortak olmak lazım gibime geliyor bu aralar, gecenin assolistine. Yalnızlığını söküp almak istiyorum. Elinden tutmak, elimden tutmasını istiyorum. İstiyorum da güneş çıkıveriyor birden bire. Sanki gelirse gecemi aydınlatabilecekmiş gibi ... Oysaki karanlık insanların içinde değil midir birazda. Bilmiyorlar, bilemezler. Gözlerdeki kalıcı yaşları, yorgunluktan çıkan halkaları, her zaman kanayan ruhları bilmezler. Nerden bilecekler?
Hani derler ya iyi düşün iyi olsun. Biz kötüyü nerden öğrendik? Yani... Doğdumuzda bize ilk kötüyü kim gösterdi? Sorguluyorum ama çıkamıyorum işin içinden. Sanki kötü evrenin yaratılışından beri mutlak olarak kalan tek şey. Sanki iyi sonradan gelmiş gibi. Sanki biri de demiş ki iyi bir şeylerde lazım. Yoksa iyi nin bu kadar az olması akıl alır şey değil. Gecenin daha iyi olduğu için yalnız kalması bundan gibi. İyi şeyler azdır, küçüktür, görünmezler.
İyi şeyler sevilmezler, iyi şeyler çokta yaşamaz. İyi insanların bu dünyadan erken göçüp gitmesi bundan değil midir birazda..?
