6 Şubat Anısına
Şehirler dümdüz olmuş, ölüler unutulmuş,
Bir tek bulutlar, kar ve yağmur ağlamış.
İnsanlarsa unutmuş,
Çaresizliği, ihmali ve de üzüntüyü unutmuş.
Oysa sığardı bir sessizliğe çaresizliğin tamamı,
Sorulurdu yere vardığınca:
"Sesimi duyan var mı?"
Tek bir ses çıkmaz, sessizlik bağırırdı defalarca.
Yine de sorundu ihmal.
Bir sürü kayıp oldu fark etmeksizin ne can ne de mal.
Kalmamış sorumsuzlarda ar,
Parayla yanlışlar yapılırken har har.
Geriye kalandı üzüntü,
Ayakta kalabilmiş evlerin ikisi üçü.
Bu yıkılmış evler, yaşananlar, sönen umutlar ve son bulmuş yaşamların tümünü,
Kim bilir kaç kişi hatırlar sorsan o günü...