yine de denemeliyim belki, yaşamayı da yazı yazmayı da, elimde ne kaldı ki? o gittiğinden beri neşeden yoksunum neşe, sevinç bu saçma duyguları hissedemeyeli ne kadar gün oluyor sahi?
Küllerim.. ellerine döküldüğünde beni yeniden sever miydin? sözlerimi gerçekleştiremeyecek kadar kötü biri olsaydım, yine de sever miydin? yoksa sadece istemediğim bu yaşamı bana birkaç yıl daha yaşatmak için mi direniyorsun..
Elimden gelseydi bembeyaz bir kelebek olur, her yaz akşamı pencerenin önüne konar bir umut beni görmek için perdeyi aralamanı beklerdim. bir umut.
Ne tür bir yazı yazmaya başlarsam başlayayım, hiçbir zaman sonunu getiremiyor, noktayı koyamıyorum bunun en büyük sebebi korkak olmam, hikayenin sonu ne beni ne de hiç kimseyi tatmin etmeyecek.
Buna benim hayatım da dahil.
Kendimi bile anlayamıyorken, insanların beni anlamasını beklemek oldukça saçma olurdu. belki de kendimi anlamaya hiçbir zaman çalışmadım, hiçbir gülümseme gerçek gelmedi. ne mutluluk ne hüzün
hiçbirinin bir anlamı yok eğer sadece bir ruhsan.