Birilerinden nefret edebilseydim eğer, her şey benim için daha kolay olurdu. Canımı yakan bir şey için birilerini suçlamak işimi daha da kolaylaştırırdı. Böyle oldukça öfkem artıyor. Öfkem arttıkça da tahammül seviyem azalıyor. Bu olunca da öfkem daha çok artıyor. Kısır döngüye girdim artık. Öfkemi başkalarına yöneltince de suçluluk duyup kendime kızıyorum. Kendime yöneltince de kendimden her zamankinden daha çok nefret ediyorum. Gerçekten de hiç doğmamış olmayı dilerdim. Bir şeyi nereden tutsam elimde kalıyor. Güzel günlerin geleceğine dair inancım bitmek üzere. Her şey neden bu kadar zor olmak zorunda? Bu döngüde yaşamaya değer bir şey bulabilecek miyim? Bilmiyorum ama çok yorgun ve üzgünüm. Birinin yanımda olduğunu hissedebilmeyi dilerdim. Umarım bir gün herkes mutlu olur, belki o zaman ben biraz daha özgür olurum. Kalbim acıyor, canım yanıyor. Bu akşam sadece berbat bir akşam. Dün gibi. Ondan önceki gün gibi. Son bir yıl gibi.
