Bu gece oturdum bir köşeye duvarlarla konuştum. Yaşamak için kimseye ihtiyacım olmadığını anlattılar bana.

Karanlığın ne kadar acımasız olduğunu hatırlattılar bana.

Sonra büyükçe bir poşet açtım. Ne kadar gereksiz taşıdığım duygu varsa tıkabasa içine sığıştırdım. Duygular mezarlığında kazdığım derin bir çukura gömdüm.

Sıkıca sarıldım kendime, önce yaşlarını sildim ağlayan küçük çocuğun. Sonrada umutlarını, ona güvenmesi gereken tek kişinin ben olduğum gerçeğini anlattım.

Bu gece oturdum bir köşeye duvarlarla konuştum. İnsanlığı anlattılar, hayatı hatırlattılar bana.

Saatler geçti, sabahın ilk ışıkları çaldı kapımı. Karanlık dünyam ve korkularım aydınlığa kavuşup sıkıca kucaklaşırken, ben sadece uykusuz karanlık geceyle değil, o geceden önceki bütün acılarlada vedalaştım.

Uzun uzun baktım, gece boyu bana arkadaşlık eden duvarlara. Soğuk bir yatakta beyaz devasa duvardan başka eşlik eden yoktu yalnızlığıma.

Sonra fark ettim ki, duvarlar bile çok şey öğretiyordu insana. Ne gerek vardı soğuk yatağımdan bile daha soğuk insanlıktan meded ummaya.