boş

@ sudenazyetkinn tabii mutlaka okuyacağım♥

@ soyluedip  içinizi dökmenize sevindim. Ben de size tekrardan teşekkür ederim. Hayatınızda başarılar ve mutluluklar diliyorum. (:
             İyi geceler...

@ soyluedip  tamam anılar ölmek de bir yalnızlıkdır diye düşünüyorsunuz. Peki şöyle söylemek isterim dünyaya veda ettiğimizde çoğu insanın yanında sevdiği insanlar vardır. Annesi, babası yoksa eşi vardır. Eşi ondan önce vefat ettiyse onun yanında olan bir oğlu ve kızı olacaktır mutlaka. Ama tabii ben şu an bir genelleme yapıyorum. Çoğu insan yalnız veda etmez çünkü dünyaya.
            
            Ve anılar konusuna gelirsek de anılar bence bir insanın çaresizliğine sarıldığı bir şey değildir.  Anılar bir insanın iyiki yaşamışım dediği şeylerdir. İyiki bu tercihi vermişim dediği şeylerdir. Tamam belki arada kötü anılarımız da olmuş olabilir ama şunu bilmeliyiz ki hayatımızda iyi şeyler olduğu gibi kötü şeylerde olabilir. Sonuçta hayatı iyisiyle kötüsüyle yaşamalıyız. Hem de hayatımızda kötü şeyler olmasa biz nasıl doğruyu öğrenebiliriz ki? 
            Yani şunu demek istiyorum,  hayatımızda yaptığımız kötü tercihler bizi doğruyu gösterir. Sonuçta yaptığımız bir tercih sonucunda iyiyi veya kötüyü öğrenebiliriz. Eğer kötü bir tercih yaptıysak daha da onu yapmayız sonuçta. 
            
            Ve biz doğduğumuz andan beri ailemizi tanımaya başlıyoruz. Yani iki ya da üç yaş sonrası olduğu gibi öncesi de vardır mutlaka. Doğduğumuz andan beri yavaş yavaş tanıyoruz ki sonradan "anne, baba" diyoruz zaten. 
            
            Daha olumlu bakmanıza da sevindim. Ama insan mutluluğu kendi başına yakaladığı gibi yanındakilerle de yakalayabilir. Mesela yalnızken bir kuş sesi veya güneşin doğmasını görmek bile bizi mutlu eder. Ama yanımızda bir insan varken bence o kuşun sesi daha anlamlı gelir bize. Güneşin doğuşunun başka bir anlamı da olabilir bizim için. 
            
            Diyeceğim son şey ise düşüncelerinizi belirttiğiniz için teşekkür ederim. (:

@ soyluedip  aslında ben sadece mutsuz olduğumuz nedenlerden birisini anlatıp öneride bulundum. Ama sizin dediğiniz nedene de gelirsek insan dünyaya geldiğinde yalnız değildir bence. Ve bence ailesini de tanıyabilir. Çünkü doğduğu andan beri onunla vakit geçirdiği varlık ailesi. Hatta tanıdığımız süreçte yani ortalama iki ya da üç yaş arası onlara "anne, baba " demeye başlarız. Bu da onları tanıdığımızı kanıtlar bir nitelikte bence. 
            
            Ve insan dünyaya veda ettiğinde de yalnız değildir. Çünkü onunla birlikte artık yaşanmış olan anıları vardır yanında. İnsan anılarıyla birlikte ölür.
            
            Bu söylediklerime göre yalnız değiliiz bence ama yabancı mıyız? Bence yabancı da değiliz ya. Çünkü dünyaya geldiğimiz andan beri tanımaya çalışıyoruz dünyayı. Ve tanırız elbet. Yavaş yavaş... 
            
            Eğer siz " Peki dünyaya geldiğimiz zaman ailemiz yanımızda değilse tanıyacağız dünyayı?" derseniz de işte o zaman çevremizi tanımak zorunda kalıyoruz. Eğer dünyaya geldiğimiz anda ailemiz bizi terk etmişse hayatın bize oyunu demekki o zaman başlamıştır. Kimileri yine de çok erken zamanda mutluluğu yakalayabiliyor ama bazılarının mutluluğu yakalayabilmesi uzun sürüyor.  Ama bence insan mutluluğu her türlü er ya da geç yakalıyor. Bir insan ömrü boyunca mutsuz olamaz çünkü. 
            
            Elbet hayatta mutluluğu yakaladığımız zaman olacak... 

@ valebox  ayn çok doğru

@ cemre_grl   evet