Ağlıyordu, ağlıyordu insanlar. Ellerinde kahve cam kenarında döküyorlardı gözyaşlarını, çalınacak bir kapının, gelecek bir insanı bekliyorlardı. Titriyordu dudakları, bir sigara düşüyordu ağızdan. Yine de ayırmıyordu gözlerini camdan, bir rüzgar esiyor saçları karışıyordu saçlarına ve yüzünü kaplıyordu saç tanelerindeki siyahlar, içi üşüyordu insanın ne üşümeydi ki bu yanan yüreğinin ateşini söndürüp tekrar alevlendirecek kadar bir üşüme bu. Sonra kararıyor gözleri, yavaş yavaş kapanıyor. Bekleyip de getiremediği sevdiğini beklerken cam kenarında, kahve fincanıda kayıyor ellerinden kesiliyor parmakları, canından fazla acıtmıyor ama uzanıyor adımları kesik parçaların bıraktığı banyo aynasına, bir çift göz izliyor onu ayna karşısında tanıyamadığı kendisi izliyor. Gözyaşlarını geçiştiriyor, akan musluğun altında. Islak elleri ile geçiyor yeniden cam kenarına ve çaresizliği ile gelmeyecek olanın gecenin en karanlık vaktinden, gündüzün en yakın vaktine doğru. İçinin kanayan kara gününde…