yuki.

kimse tarafından anlaşılmıyor gibi hissettiğim günlerin sayısı ruhumdan taşmaya başladı ve işin kötü tarafı da ömrüm boyunca böyle sürecek gibi hissediyorum. 
          
          hiçbir zaman anlaşılmayacakmışım gibi.

Oldum olası kendimi aradım ama fark ettim ki aradığım her an daha çok kaybetmişim. 
          
          Şimdi çok uzaklarda. 
          
          Artık bulamazsın.

Biliyorsun, intihar bedenini öldürmek değildir sadece. Bazen insan ruhunu da aşağı atabilir ve bunu kimse görmez. 

https://open.spotify.com/track/3s8h5i6wYqDoL2NkEg41w9?si=Hx75mzBoQ8m8ku5DgyJagw

ya sizinle hiçbir yerden iletişime geçememek zoruma gidiyor, ne zaman kavuşuruz bu yazıyı ne zaman görürsünüz bilmem ama sizi özlüyorum demek istedim ❤️

Güzel ay'ım...ne çok zaman geçti

Hâlâ dün gibi içimdesin. Kuytum, köşemsin. Zor zamanlarımın dinginliği, gözümdeki fersin. Zaman istediği gibi gelsin geçsin, sen benden hâlâ geçmedin. Sevdiğim sızım, buranın bana kattığı en güzel detaysın. 
          
          Ve ben hâlâ seni seviyorum konuşmasak, görüşmesek bile...
          
          - Petunya (ya da senin bildiğin gibi)

Saçların buket buket çiçek kokuyor,
          gel yerleş, gönlüm seni bekliyor. 
          
          ❤️

ben bu kadardım işte, birinin hayatındaki suçluluk hissi kadardım.

sanırım mutlu gibi davranmanın da bir sınırı olmalı artık, nitekim bu da ruhumuza yaptığımız bir işkence değil mi?