@sokakIar7
aklımın içinde adım atacak yer yok.
satır satır söylemek istiyorum. şimdi görülmeyecek bir fırtına bu, dışarda güneş var. hiç duyulmayacak gök sesleri çarpıyor duvarlara. bir çivi gibi çakılıyor yer yüzüne.
ayrılık ne biliyor musun. ne araya yolların girmesi. ne kapanan kapılar. ne yıldız kayması gecede ne güz. ne ceplerde tren tarifesi. ne de turna katarı gökte. insanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık. ipi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine. ardında dünyalar ışıyan camlar dururken duvarlara dalıp dalıp gitmesi. türküsünü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık. ödünç sesle konuşan bi' kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek. birdenbire büyümesi gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bi' çocuğun. insanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi. bi' kadının yatağına uzanan kül bağlamış bi' gövde. saçına rüzgar. sesini ışık düşürememek kimsenin. parmaklarını sözüne pınar edememek. uzaklarda bi' adamın üşümesi bi' kadın dağlara daldıkça. ışıkla vitrinlere bakmadan geçmek çarşılardan. çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun. evlerle sokaklar arasında bi' ayrım kalmaması. ayrılık yağmurdan vazgeçiş. sudan üşüme. yalnızca gölge vermesi ağaçların. iyiliğin küfre dönmesi ayrılık. güneşin bi' ceza gibi doğması dünyaya. başını alıp gitmek gibi bi' geri dönüş. iki adımından birisi insanın sevincin kundakçısı. hüznün arması süren korkusu inceliğin. ayrılık o küçük ölüm. usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan. şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını. bi' yaprak düşmesi kadar ancak acısı ve ağırlığı olduğunu. bi' toplama işleminin sonucunu yazmak gibi bi' değer taşıdığını. boşluğa bi' boşluk katmadığını. kar yağdırmadığını yaz ortasında. ayrılık o köpüklü öpüşlerin ardından kalkıp ağzını yıkadığında başlamıştı. ben bulutları gösterirken. bulmacanın beş harfli bi' yemek sorusuna yanıt araman ile halkalanmış. aşkın şarabının ağzını açtım. yar yüzünden içti murt bende kaldı. türküsü tenimde düğümlenirken odadan çıkışınla yolunu tutmuş. dağlarda öldürülen çocukların fotoğraflarını kenara itip. bu eteğin üstüne bu bluz yakıştı mı. dediğinde varacağı yere varmıştı çoktan.
ne mi yapacağım bundan sonra. ayak izlerimi silmek için sana gelen yolları tersinden yürüyeceğim önce. şiir okumayacağım bi' süre. hediyelik eşya satan dükkanların önünden geçmeyeceğim. senin için biriktirdiğim yağmur suyunu bi' gül ağacının dibine dökeceğim. yeni bi' yanlışlık yapmamak için telefonlara çıkmayacağım. ardı kuş resimli aynalar arayacağım mahalle pazarlarında gençliğimi anımsamak için. emekli kahvehanelerinde yaşlılarla konuşarak sonumu görmeye çalışacağım. fotoğraflarını güneşe koyacağım bi' an önce solsun diye. içinde ay ışığı. iğde kokusu. ve begonvil bulunan tüm resimleri duvarlardan indireceğim. mican türküsünü asacağım yerlerine. falcı kadınlara inanmayacağım artık. trafik polislerine adres sormayacağım. geleceğe ışık düşüren bi' gülüşle gülmeyeceğim kimseye. fesleğenden başka bi' çiçek koymayacağım penceremin önüne. büyük kentlerin varoşlarında çırpınan üç milyon yurtsuza evimi açacağım. nerde bi' kayıp. bi' faili meçhul varsa bıraktığı acının yanına resmini asacağım. şaşırma. yetimi korumak için yeni aşklar bulacağım kendime. ne yapacağımı sanıyorsun ki. tenin tenime bu kadar sinmişken. ömrüm azala azala akarken önümde. gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken. senin korkularını benim inceliğimi doldurup yüreğime bıraktığın boşluğu yonta yonta binlerce heykelini yapacağım.
kilometrelerce koşmuşum beni sadece durduğum da gördüler.
anlayışsız insan yüktür. çaba gösterilmeyen sevgi, çürüktür. güvenin bir nüshâsı daha yoktur. sizi değerli hissettirebilecek en büyük ışık, kendi içinizdedir. başkasına imrenerek yaşamayı, başkası gibi olmaya çalışmayı bırakın, hiçbir çiçek, başkasının toprağında mutlu olmaz.'*
hangi zaman dilimine ait olduğumu bilmiyorum ama kendimi bu asrın insanı gibi hissetmiyorum.
iflâh olmaz kalbim.
yorulursun elbet yolcu olduğun dünyadan.
kimseye çarpmadan, köşeden yürümeyi seviyorum.
Sen benim kar tanemsin.
Qui totum vult totum perpit.
