-

kendimi yazarak ifade etmeye ne zaman başladığımı bilmiyordum ama nedenini çok iyi hatırlıyordum. yazıyordum çünkü yazmasam ölecektim. okuduğum kitaplardan, tanıdığım insanlardan, şahit olduğum hayatlardan öğrendiğim bir şey vardı ki o da her insanın acıyla baş etme yönteminin farklı olduğuydu. kimi kaçarak yapardı bunu, kimi savaşarak. bazıları susardı, bazıları çığlık çığlığa anlatmak isterdi. benim gibileri de eline kalemi alır ve yazmaya başlardı. ortaokul yıllarımdan beri bulduğum her deftere aklıma ne geldiyse yazdım. iyi geldi bana. kâğıda döktüğüm yalnızca zihnimden geçen sözler değil, ruhumu sızlatan acılardı sanki. birkaç satır bile yazsam kendimi hafiflemiş hissederdim hemen. omuzlarımdaki yükleri değil sadece, göğsümdeki ağırlığı da atardım üstümden. zaten bu sebeple bir süre sonra yazmak benim tek arkadaşım olmuştu.

aklımın içinde adım atacak yer yok.

ayrılık ne biliyor musun. ne araya yolların girmesi. ne kapanan kapılar. ne yıldız kayması gecede ne güz. ne ceplerde tren tarifesi.  ne de turna katarı gökte. insanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık. ipi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine. ardında dünyalar ışıyan  camlar dururken duvarlara dalıp dalıp gitmesi. türküsünü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık. ödünç sesle konuşan bi' kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek. birdenbire büyümesi gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bi' çocuğun. insanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi. bi' kadının yatağına uzanan kül bağlamış bi' gövde. saçına rüzgar. sesini ışık düşürememek kimsenin. parmaklarını sözüne pınar edememek. uzaklarda bi' adamın üşümesi bi' kadın dağlara daldıkça. ışıkla vitrinlere bakmadan geçmek çarşılardan. çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun. evlerle sokaklar arasında bi' ayrım kalmaması. ayrılık yağmurdan vazgeçiş. sudan üşüme. yalnızca gölge vermesi ağaçların. iyiliğin küfre dönmesi ayrılık. güneşin bi' ceza gibi doğması dünyaya. başını alıp gitmek gibi bi' geri dönüş. iki adımından birisi insanın sevincin kundakçısı. hüznün arması süren korkusu inceliğin. ayrılık o küçük ölüm. usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan. şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını. bi' yaprak düşmesi kadar ancak acısı ve ağırlığı olduğunu. bi' toplama işleminin sonucunu yazmak gibi bi' değer taşıdığını. boşluğa bi' boşluk katmadığını. kar yağdırmadığını yaz ortasında. ayrılık o köpüklü öpüşlerin ardından kalkıp ağzını yıkadığında başlamıştı. ben bulutları gösterirken. bulmacanın beş harfli bi' yemek sorusuna yanıt araman ile halkalanmış. aşkın şarabının ağzını açtım. yar yüzünden içti murt bende kaldı. türküsü tenimde düğümlenirken odadan çıkışınla yolunu tutmuş. dağlarda öldürülen çocukların fotoğraflarını kenara itip. bu eteğin üstüne bu bluz yakıştı mı. dediğinde varacağı yere varmıştı çoktan. 

kilometrelerce koşmuşum beni sadece durduğum da gördüler. 

anlayışsız insan yüktür. çaba gösterilmeyen sevgi, çürüktür. güvenin bir nüshâsı daha yoktur. sizi değerli hissettirebilecek en büyük ışık, kendi içinizdedir. başkasına imrenerek yaşamayı, başkası gibi olmaya çalışmayı bırakın, hiçbir çiçek, başkasının toprağında mutlu olmaz.'*

hangi zaman dilimine ait olduğumu bilmiyorum ama kendimi bu asrın insanı gibi hissetmiyorum.

iflâh olmaz kalbim.

yorulursun elbet yolcu olduğun dünyadan. 

kimseye çarpmadan, köşeden yürümeyi seviyorum.

Sen benim kar tanemsin.