osamu dazai, insanligimi yitirirken kitabında, "dehşete kapılmış halde ve insan etkileşiminin amansız beceriksizliğine dayanamayarak, farkında olmadan başarılı bir soytarıya dönüştüğümü fark ettim." diyor. bu sözde kendimi bulmuşum da bahsettiği soytarı benmişim gibi hissediyorum. insan etkileşiminin amansız beceriksizliğine sahip insanlarla dolu bir yaşam sürmüş kişinin kendi olma ihtimali, kendinden ufacıkta olsa bir parça barındırma ihtimali yok bence. işte o soytarılar yaşamları boyunca insanların beceriksizlikleri sonucunda yaralar alırlar. yaşamları boyunca bu yaraları düzeltmek için de şekilden şekile girecekler, denemeyecekleri şey kalmayacak. yavaş yavaş kendilerinden uzaklaşacaklar ve osamu dazai'nin de dediği gibi beceriksizlikleri duzeltmek için birer soytarıya dönüşüp yaşamlarını tamamlayacaklar.