‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏

babam benim gerçekten de hayatımın büyük bir kısmıymış, on beş gün öncesine kadar bunun bu kadar farkında değildim ama babamsız geçen her gün içimdeki boşluk artıyor, bir tarafım hep eksik oluyor
            ben babama doyamadım ve ben babamı çok özlüyorum; babamla uyumayı, babamla sarılmayı, babamı öpmeyi, babamla sohbet etmeyi, babamla gezmeyi ve sayamadığım diğer her şeyi çok özlüyorum
            ve en acı ikinci şey de babamın yanına gidene kadar bu özlem duygusu ve içimdeki o acı boşluk asla geçmicek
            ama babacım, seni kimseye unutturmicam, çok başarılı olucam ve bana kenan’ın kızı başardı diyecekler, sana söz veriyorum.

ama diğer taraftan bakınca da yarın sabah uyanacağının garantisini ne kendin ne de başkası sana veremiyorken neden istediğini yapmıyorsun, istediğine istediğini söyleyemiyorsun, yeni birileriyle tanışmıyorsun ya da istediğini almıyorsun ki? bu kadar soru varken en çok merak ettiğimde gerçekten ben burada mutlu olduğumda babam mutlu oluyor mu? babam benimle gurur duyuyor mu? babamla kavuşabilecek miyim?

ne kadar iyi bir üniversite kazansan da, ne kadar iyi yerlere gelecek olsan da, bugün her istediğini yapmış olsan da, her istediğini almış olsan da, mutlu olsan da hayat cidden sana kendi gerçeğini hiç beklemediğin bir anda ve beklemediğin bir mesafeden gösteriyor

dua ediyorum zaman geçtikçe bu şeyin de değişmesi için.. 
            senin için bebeğim. 

fakat asla iyi olamazsın. 

bir sürü duyguyu aynı anda yaşayabilirsin

aynı insanlar gibi 

sonsuza kadar senin üzerinde parlayacağım. 

seni seviyorum, bir tek seni, bu asla değişmeyecek. 

inanılmaz bir mucize gibi geldi bana. 

bu taraftan, bizim çizdiğimiz yörüngeye bir bak! 

sen ve benim ayrılmıyor yollarımız! 

dalgalar ne kadar sert olursa olsun sorun değil.

sen..

o beyaz bulutların sonuna kadar uç.

çünkü ben seninim.

neden öyle olamıyoruz?

keşke öyle olabilseydi..