Umut

Gözleri o kadar kahve ki, o gözlerden bir kere öpsem kırk yıl hatrı kalır dudaklarımda. 

Sensiz geçen günleri saydım, nefes almayı unuttuğum saniyeleri... 

Mevsimler gelip geçti yavaşça, hepsinde bambaşka bir öykü, bambaşka bir şiir vardı, okundu hepsi umarsızca. Sonbahardı sana âşık olduğum mevsim, kıştı çok çabalayıp hiçbir şey elde edemediğim, ilkbahardı vazgeçmeye çalıştığım ama yapamadığım ve yazdı içimden seni parça parça söküp attığım. Karlar şahit oldu her şeye, onlar gördü benim aşkıma konu olan seni, onlar da konu oldu şiirlerime tıpkı senin gibi. Sonbahar yaprak dökerken masumca, habersizce; öyküme karakter yaptım seni, yazdım adını hece hece. İlkbaharda açarken çiçekler, konarken arılar çiçeklere, ağlarken serçeler sessizce, ben şarkımı söyledim sana adadığım, damarlarımda yayılan heyecan ve sevgiyle. Güneş bile beklerken senden bir gülümse, sen bana değil, bir başkasına  gülümsedin tüm içtenliğinle. Güneşin kavurucu sıcağı içime işledi, bir yangına dönüştü içimde kalan son sevgiyle. Ben kutlarken sarılmanı başka kollara, kalbim utandı kendinden, bir zamanlar seni sevdiğinden. Mevsimler geçmeden, sana olan sevgim henüz bitmemişken, bir romandı benim aşkım ve sen okuyup çöpe attın o kitabı. 

Yokluğunda sarıldım başka kollara. 

Bir sonbahar günüydü. Ağaçlar sonbaharın gelişini kabullenememiş, dökmemişti henüz yapraklarını. Rüzgar ayak uyduramamıştı sonbaharın hızına, yetişememişti bu uzaklığa. Güneş tahtını kimseye bırakmamış, devam etmişti sıcak dalgalar yaymaya. Ben, haberim yokken hiçbir şeye, aşık oldum sana bir anda. Uzaktı, büyük bir mesafe vardı aramızda. Güneş yüzüne vuruyordu, kısmıştın gözlerini ondan sakınırcasına. Altın rengi saçların parıldamaya başlamıştı, yeltenmişti güneşten daha parlak olmaya. Ben bir sonbahar günü, birbirimizden habersiz bakarken birbirimize, habersizce aşık olmuştum sana bir anda. 

Soğuk, ıssız ve gaddar bir kış gecesinde, ben yine onu bekledim. Soğuk ruhuma işledi ama ben onu beklemekten vazgeçmedim. O an bir arbede yaşandı bedenimde. Uzaktan gözleri takıldı kalbime. Gülümsemesi karıştı tenime. Gülümsemesini kendi üzerine alınan heyecanım, o gülümsemenin başkasına ait olduğunu öğrenince yerle bir oldu birdenbire. Gecenin en soğuk anında, o yanımdan geçerken gözleri bile değmedi gözlerime. Kurumuş karlara hüznümü işledim, sevgisizliğimle süsledim. İşte ben o an, adını haykırıyor diye durmasını istedim kalbimin.

Gözyaşlarımda boğuldum sanmıştım, oysa sadece uyku, ölümden daha yaralayıcı olmuştu. 

Kasımın son mısrasındayız. Şiir bitti. Şair masa başında ama şiirin adandığı kişi çok uzaklarda. 

Okyanusun derinliklerinde, kanlar içindeyim. Ya boğularak ölücem ya da kan kaybederek. 

O gün benim canım gerçekten çok yanmıştı. Ve sen bunu göremeyecek kadar kördün.