berf

ne zaman gelirsin 

bir şeylerin düzelmesi için çabalamayı bıraktım. artık kabulleniyorum penceremin önünde duran yeşil saksı boş. neden diye sormuyorum ya da bir çiçekle donatmıyorum onu. boş işte. gidene niye diye sormuyorum, kalana da. bir pencere önünde bir gün benim için doğacak güneşi bekliyorum. bugün neden doğmadı diye sorgulamadım. artık her şey olduğu gibi.

içimdeki bu acıyı nasıl dindiririm bilmiyorum. kalbimdeki bu sızıyı nasıl hafifletir, ruhumun paramparça oluşunu nasıl toparlarım bilmiyorum. aynada yüzüme bakıyorum. o kadar renksiz ki, solmuşum. içimdeki bu solmuşluk yüzüme yansımış sanki. ellerim yara bere içinde. kalbimdeki yaralar ellerimde yeniden belirmiş sanki. günler geçiyor ve ben direniyorum. fakat başaramıyorum. kendimden çok umutsuzum. tek gördüğüm aynadaki yorgun gözlerim. morarmış. kimi sabah şişmiş olan gözlerim. geçmişime kırgınım. geleceğime de her yeni günde daha fazla tükendiğim için kırgınım.

"sana kurban olurum." diyenin kurbanıyım ben. kim güzel güldüğümü söylediyse en çok o ağlattı. kıyamam diyen herkes, ağır yaraladı.

içimdeki fırtına geçti ama bahçemdeki tüm çiçekler telef oldu gitti.

beni gelecek planlarına dahil ediyordu ama ben o gelecekte olmayacağımı başından beri adım gibi biliyordum.

piraye çok sevdi, nazım her kadına şiir yazdı.

"göğsümü gere gere savunduğum sevda, göğsümün altında bir kalp bırakmayacak kadar kurşunladı beni.."

kırıklarım var, sancılarım var.
          saçlarım ağrıyor. büyüyorum, anlamıyorum. özlüyorum, hissedemiyorum.
          anlar mısın beni?

son ses müzik bile çare etmiyor artık düşünecelerime.